gałązka. Szpilki o długości 2-3 cm miękkie i gładkie, zwykle wąskie, na wierzchu bruzdkowane, średnio- lub ciemnozielone, zwykle matowe. U nasady szpilek widać wyraźnie wyodrębnione ogonki.
Jedno z najwyższych drzew. Pokrojem i układem gałęzi przypomina świerk pospolity (Picea abies), korona stożkowata, gęsta, regularna.
Pąki bardzo długie (do 10 mm), wrzecionowate, ostre.
Igły proste, równowąskie, spłaszczone, 20-45 mm długości; górą z bruzdką; spodem z dwoma wąskimi białymi paskami, dość miękkie w dotyku; roztarte o zapachu jabłek lub pomarańczy ("zapach cytrusowy"); na górze zaokrąglone lub krótko zaostrzone, nigdy nie wcięte; nasada stopniowo przechodzi w ogonek. Po opadnięciu igieł na powierzchni gałązki pozostają owalne ślady i zadziorki.
Pochodzi z zachodu Ameryki Północnej, gdzie rośnie od Kolumbii Brytyjskiej i Alberty w Kanadzie po środkowy Meksyk.
Forma typowa rośnie wzdłuż wybrzeża Pacyfiku; daglezja zielona odm. sina (Pseudotsuga menziesii var. glauca) rośnie głębiej na wschód kontynentu, w pasie Gór Skalistych.
Gatunek ten budził od XIX w. duże nadzieje leśników jako drzewo produkcyjne, stąd w kraju znajduje się wiele upraw daglezji.
Jego cechy produkcyjne są lepsze niż w przypadku świerka lub jodły, bo jest mniej wymagający gdy chodzi o opady i wilgotność gleby.
W uprawie jako drzewa ozdobnego są też liczne odmiany, w tym karłowate (cv. Fletcheri — do 1-3 m wysokości).
Forma typowa najlepiej rośnie w warunkach klimatu morskiego i przy dużych opadach. Najlepiej rośnie na glebach nie przesychających, żyznych i głębokich. Dobrze jednak rośnie także w znacznie mniej sprzyjających warunkach na terenie całego kraju poza najchłodniejszymi regionami. Dobrze znosi suszę.
Nie jest wytrzymała na zanieczyszczenia powietrza.
symbolami ◼ ◕ ◑ ◔ ○ ▫ pokazano częstość występowania odmiany w ofercie handlowej, od najwyższej do najniższej; nazwy na żółtym tle są linkowane do własnej strony odmiany
Forma górska daglezji. Odznacza się większą mrozoodpornością, lepiej znosi gorsze warunki. Rośnie wolniej i jest niższa (jednak w ojczyźnie osiąga swoje 40 m wysokości).
menziesii; Menziesia(nazwa osobowa, adj.)
— epitet gatunkowy i nazwa rodzaju honorują Archibalda Menzhiesa [menziz] (1754–1842), szkockiego botanika i lekarza, który z wyprawy dookoła świata w końcu XVIII w. przywiózł m.in. okaz daglezji zielonej (Pseudotsuga menziesii)
tsuga(verb.)
— japońska nazwa choin
-foliūs, -a, -um; -foliatūs, -a, -um(lat., subst., n)
— przyrostek od folium, -i n. (liść);
częsty drugi człon w przymiotnikach złożonych -folius,-a,-um ("-listny");
częsty w epitetach gatunków np. angustifolius (wąskolistny), cordifolia (sercolistna), alternifolium (różnolistne), ilicifolius (o liściach jak dąb ostrolistny) lub unifolius (jednolistny)
