|
· ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja logowania znajduje się prawym górnym rogu strony
· Pappus 1-rzędowy, z włoskami dość długimi i ±jednakowymi. · ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja logowania znajduje się prawym górnym rogu strony · ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja logowania znajduje się prawym górnym rogu strony Gatunki o dużej zmienności wewnątrzpopulacyjnej i zdolności do hybrydyzacji, wynika to z przewagi procesów seksualnych w rozmnażaniu
Przeważają kserofity (rośliny stanowisk skrajnie suchych i ciepłych). | ||
|
· ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja logowania znajduje się prawym górnym rogu strony
· Pappus 2-rzędowy, włoskami nierówne. · ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja logowania znajduje się prawym górnym rogu strony · ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja logowania znajduje się prawym górnym rogu strony Gatunki w przewadze rozmnażające się apomiktycznie, tworzą homogeniczne populacje zajmujące obszary różnej wielkości, często zachodzące na siebie ale izolowane genetycznie (podobne w tym do rodzaju malina, jeżyna (Rubus)). Jedynie jastrzębiec baldaszkowaty (Hieracium umbellatum) rozmnaża się płciowo.
Przeważają mezofity (rośliny stanowisk umiarkowanie wilgotnych i ciepłych). | ||
oznaczanie
1. Na danym stanowisku i w jego pobliżu, gdy zbieramy przedstawicieli podrodzaju Pilosella należy wyróżnić wszystkie dające się rozróżnić typy roślin (zakładamy, że to mogą być różne gatunki), każdy typ należy reprezentować 3 egzemplarzami (z oczywistych względów, za wyjątkiem sytuacji, gdy mamy do czynienia z niewielkimi populacjami np. górskimi i zbiór może je istotnie zaburzyć). U roślin z rozłogami należy zebrać je starannie ze wszystkimi rozłogami nadziemnymi i podziemnymi oraz szczególnie starannie rozłożyć do suszenia.
W przypadku mniej zmiennych gatunków z podrodzaju Hieracium wystarcza mniejszy zbiór.
2. Należy na świeżo zanotować cechy źle zachowujące się lub zanikające w zielniku: barwę szyjki słupka i znamion, barwę liści (trawiastozielona, szarozielona, szara itd.); na świeżo jest też łatwiej wyszukać i opisać szczytowy koszyczek i jego szypułę (akladium).
Cechy szczególnie istotne przy oznaczaniu:
1. Owłosienia może składać się z:
a) prostych, wielokomórkowych krętych włosków widocznych gołym okiem; w podrodzaju Pilosella istotna jest twardość tych włosków (miękkie, sztywne i stosunkowo długie, szczeciniaste),
b) gruczołków na stopce, zwykle na łodydze i listkach okrywy, przeważnie czarne, czasem prześwitujące, drobne (widoczne pod lupą przynajmniej 10×), liczniej na brzegu liści,
c) włosków gwiazdkowatych, gdy liczne tworzą wojłoczek, mniej liczne są widoczne dopiero pod silną lupą — ich obecność i liczność na liściach jest istotna w oznaczaniu podrodzaju Pilosella, występowanie na szypułkach i listkach okrywy jest ważne w podrodzaju Hieracium (oznacza się je z końcowego (środkowego) koszyczka kwiatostanu).
2. W podrodzaju Pilosella wyróżnia się jastrzębiec kosmaczek (Pilosella officinarum) jednokoszyczkowym kwiatostanem, pozostałe gatunki jeśli mają skąpokoszyczkowe kwiatostany lub mało zwarte, głęboko widlaste, to są gatunkami pośrednimi pomiędzy tym gatunkiem a innymi głównymi w tym podrodzaju,
3. barwa liści — szara, szarozielona, różne odcienie zieleni,
4. obecność rozłogów i czy liście zmniejszają się z ich biegiem lub są ±tej samej wielkości albo (rzadko) się zwiększają,
5. barwa szyjki słupka i znamion (zwykle zachowują się przy suszeniu),
6. barwa kwiatów — odcienie pomarańczowe lub czerwone wskazują na związek z jastrzębcem pomarańczowym (Hieracium aurantiacum).
Specjalna terminologia:
akladium — na przedłużeniu pędu głównego szypułka końcowa, dalej nie rozgałęziona tj. szczytowego koszyczka w kwiatostanie,
flagela — boczna łodyga, w początku pokładająca się jak rozłóg, potem podnosząca się i zakończona kwiatostanem,
współczynnik ulistnienia — ilość liści od nasady do szczytowego koszyczka / długość łodygi w cm,
liść stopniowo zwęża się ku nasadzie jeśli jego brzeg tworzy z osią liścia kąt <20°,
liść w nasadzie klinowaty jeśli jego brzeg tworzy z osią liścia kąt >20°,
gruczołek na końcu ząbków blaszki liściowej (są widoczne gołym okiem),
boczna łodyga wyrasta z nasady łodygi głównej.
Szanse na oznaczenie gatunku daje odpowiednie i umiejętne zebranie materiału zielnikowego.
2. Należy na świeżo zanotować cechy źle zachowujące się lub zanikające w zielniku: barwę szyjki słupka i znamion, barwę liści (trawiastozielona, szarozielona, szara itd.); na świeżo jest też łatwiej wyszukać i opisać szczytowy koszyczek i jego szypułę (akladium).
1. Owłosienia może składać się z:
a) prostych, wielokomórkowych krętych włosków widocznych gołym okiem; w podrodzaju Pilosella istotna jest twardość tych włosków (miękkie, sztywne i stosunkowo długie, szczeciniaste),
b) gruczołków na stopce, zwykle na łodydze i listkach okrywy, przeważnie czarne, czasem prześwitujące, drobne (widoczne pod lupą przynajmniej 10×), liczniej na brzegu liści,
c) włosków gwiazdkowatych, gdy liczne tworzą wojłoczek, mniej liczne są widoczne dopiero pod silną lupą — ich obecność i liczność na liściach jest istotna w oznaczaniu podrodzaju Pilosella, występowanie na szypułkach i listkach okrywy jest ważne w podrodzaju Hieracium (oznacza się je z końcowego (środkowego) koszyczka kwiatostanu).
3. barwa liści — szara, szarozielona, różne odcienie zieleni,
4. obecność rozłogów i czy liście zmniejszają się z ich biegiem lub są ±tej samej wielkości albo (rzadko) się zwiększają,
występowanie
