Hieracium (jastrzębiec)

cechy diagnostyczne w kluczu:Cichorioideae z głąbikiem kl 1436 Cichorioideae z ulistnionym pędem, żółte kl 1458

		↓nieniełupki do 2.5 mm długości, na górze z krótkimi ząbkowatymi wyrostkami; zwykle z rozłogami · ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja logowania lub zakładania konta dost ... · Pappus 1-rzędowy, z włoskami dość długimi i ±jednakowymi. · ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja logowania lub zakładania konta dostępu znajduje się prawym górnym rogu strony, różne elementy niedostępne w przeglądowej wersji atlasu są wyraźnie oznaczone np. takim tekstem jak ten ... · ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełn ... ⇒ Pilosella (Hieracium) (jastrzębiec (podrodzaj)) Gatunki o dużej zmienności wewnątrzpopulacyjnej i zdolności do hybrydyzacji, wynika to z przewagi procesów seksualnych w rozmnażaniu Przeważają kserofity (rośliny stanowisk skrajnie suchych i ciepłych).

		↑nie niełupki >2.5 mm długości, w górze z niskim pierścieniem; bez rozłogów · ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja lo ... · Pappus 2-rzędowy, włoskami nierówne. · ta cecha diagnostyczna jest widoczna po zalogowaniu, w pełnej wersji atlasu, opcja logowania lub zakładania konta dostępu znajduje się prawym górnym rogu strony, ... · ta cecha diagnostyczna jes ... ⇒ Hieracium s.str. (jastrzębiec (s.str.)) Gatunki w przewadze rozmnażające się apomiktycznie, tworzą homogeniczne populacje zajmujące obszary różnej wielkości, często zachodzące na siebie ale izolowane genetycznie (podobne w tym do rodzaju malina, jeżyna (Rubus)). Jedynie jastrzębiec baldaszkowaty (Hieracium umbellatum) rozmnaża się płciowo. Przeważają mezofity (rośliny stanowisk umiarkowanie wilgotnych i ciepłych).

oznaczanie

Rodzaj ekstremalnie trudny w oznaczaniu. Bierze się to z olbrzymiej ilości drobnych gatunków zdolnych do rozmnażania apomiktycznego oraz różnych mechanizmów hybrydyzacji w procesach płciowych. Liczbę drobnych gatunków w skali świata szacuje się na 10 – 15 tysięcy. W praktyce oznaczania przyjmuje się koncepcję gatunków głównych (jest ich kilkanaście razy mniej niż głównych) oraz gatunków pośrednich pomiędzy nimi w określonej relacji do gatunków głównych (tj. np. że gatunek C jest pośredni między gatunkiem A i B, bliżej A — A > B).

Szanse na oznaczenie gatunku daje odpowiednie i umiejętne zebranie materiału zielnikowego.

space

2. Należy na świeżo zanotować cechy źle zachowujące się lub zanikające w zielniku: barwę szyjki słupka i znamion, barwę liści (trawiastozielona, szarozielona, szara itd.); na świeżo jest też łatwiej wyszukać i opisać szczytowy koszyczek i jego szypułę (akladium).

space

1. Owłosienia może składać się z:
a) prostych, wielokomórkowych krętych włosków widocznych gołym okiem; w podrodzaju Pilosella istotna jest twardość tych włosków (miękkie, sztywne i stosunkowo długie, szczeciniaste),
b) gruczołków na stopce, zwykle na łodydze i listkach okrywy, przeważnie czarne, czasem prześwitujące, drobne (widoczne pod lupą przynajmniej 10×), liczniej na brzegu liści,
c) włosków gwiazdkowatych, gdy liczne tworzą wojłoczek, mniej liczne są widoczne dopiero pod silną lupą — ich obecność i liczność na liściach jest istotna w oznaczaniu podrodzaju Pilosella, występowanie na szypułkach i listkach okrywy jest ważne w podrodzaju Hieracium (oznacza się je z końcowego (środkowego) koszyczka kwiatostanu).

space

3. barwa liści — szara, szarozielona, różne odcienie zieleni,

4. obecność rozłogów i czy liście zmniejszają się z ich biegiem lub są ±tej samej wielkości albo (rzadko) się zwiększają,

space

występowanie

Gatunek charakterystyczny (Ch.) dla: