Erigeron ramosus (Walters) Britton, Sterns et Poggenb. [🔉 e·ri·ge·ron rā·mō·sus]

Roślina jednoroczna lub krótkotrwała bylina. Korzeń wrzecionowaty, cienki, z poziomo odchodzącymi korzeniami bocznymi. Szyjak korzeniowa ok. 1 cm średnicy.

Liście odziomkowe w różyczce; blaszka liściowa szerokojajowata, 5-8 cm długości i 1-2 cm szerokości, zakończona tęposzpiczasto, z kończykiem; całobrzega lub odlegle drobno piłkowana-ząbkowana; nasada blaszki zwężająca się w długi ogonek; obustronnie i brzegiem drobno owłosione, tak jak łodyga. W czasie kwitnienia mogą już być obumarłe. Dolne liście łodygowe podobne, z długimi ogonkiem.

Koszyczki niezbyt liczne (10-25 sztuk) zebrane w wierzchotkowaty kwiatostan w formie skąpo rozgałęzionej rozrzutki; gałązki kwiatostanu gęsto przylegająco owłosione, włoski skierowane ku górze; liście w obrębie kwiatostanu drobne, podobne do górnych liści łodygowych, im wyżej tym drobniejsze.

Brzeżnych kwiatów języczkowatych, żeńskich, ok. 80, 8 mm dlugości, 0.8 mm szerokości; języczki płaskie, na końcu zaokroglone lub tęposzpiczaste, skierowane na boki, o 3-4 mm wychodzące poza brzeg okrywy; białe rurka korony 1.4 mm długości, w górnej połowie z rozproszonymi dość długimi włoskami.

Tarczka koszyczka półkulista, mała, 6-8 mm średnicy. Kwiaty rurkowate, obupłciowe, 2.5 mm długie, w środkowej części krótko, przylegająco owłosione; korona żółta.

Rzadki. Głównie na siedliskach łąkowych.