Eranthis hyemalis (L.) Salisb. [🔉 e·ran·tis *]

Bylina z kulistymi, podługowatymi bulwami. Łodygi 5-15 (25) cm wysokości, z pojedynczym kwiatem na szczycie, tuż pod kwiatem znajduje znajduje się okółek trzech liści, rozciętych na szerokie równowąskie odcinki.

Liście odziomkowe płaskie, w zarysie tarczowate, dłoniasto rozcięte na równowąskie odcinki.

Listki okwiatu żółte. Listki miodnikowe rurkowate.

Owocem mieszek.

Jedna z najwcześniej kwitnących wiosną roślin - (styczeń)luty-marzec.

Rzadko uprawiana bylina ozdobna; czasem zdziczała, zwłaszcza w parkach.

W uprawie może znajdować się podobny rannik wiosenny (Eranthis cilicica) o węższych równowąskich odcinkach podsadek i mieszańce obu gatunków.

Drobna bylina, wczesnowiosenny geofit z bulwkami. Pochodzi z południa Europy, występuje naturalnie od południowej Francji, przez Włochy i Bałkany po Bułgarię, gdzie rośnie na brzegach lasów; poza tym zdziczała z uprawy w krajach ościennych i w Ameryce Północnej, w strefie klimatu umiarkowanego.

Jedna z najwcześniej kwitnących wiosną roślin ozdobnych. Kwitnie ± w tym czasie co wiosenne krokusy ogrodowe, pod koniec zimy lub na wczesnym przedwiośniu; czasem obok tającego śniegu; temperatury powyżej 10°C prowadzą do bardzo szybkiego przekwitania które w okresie niskich temperatur trwa zdecydowanie dłużej.

Do sadzenia z innymi bylinami cebulowymi kwitnącymi w tym samym czasie. Efektownie wyglądają posadzone w większych grupach. Można wykorzystywać powierzchnie pod drzewami lub większymi krzewami, dobrze naświetlone w okresie bezlistnym. Po kwitnieniu, u progu lata, części nadziemne zanikają. W sprzyjających warunkach (pulchna, dostatecznie wilgotna wiosną gleba, miejsce półcieniste) dobrze się rozrasta i utrzymuje latami. Miejscami zdziczała.

W uprawie obok roślin typowych znajduje się też kilka odmian, różniących się przede wszystkim kwiatami barwą (zielonkawe, kremowe lub ciemnożółte) i ich wypełnieniem.

Zwykle sadzi się w miejscach pod drzewami lub krzewami liściastymi, dość dobrze oświetlonych na przedwiośniu, gdy towarzyszące rośliny nie mają jeszcze liści. Gleba wiosną powinna być dostatecznie wilgotna ale o przepuszczalnej, pulchnej strukturze; umiarkowanie żyzna.

Rozmnażać można przez wysiew nasion zaraz po zbiorze (te dojrzewają już w maju i szybko się osypują). Można też rozmnażać przez niezbyt obficie tworzone bulwki przybyszowe, pozyskiwane co kilka lat, pod koniec okresu spoczynku, w sierpniu lub wrześniu i wtedy też wysadzane.