Equisetum sylvaticum L. [🔉 e·kwi·se·tum syl·wā·ti·kum]

Kłącze nagie. Wiosenne pędy z kłosami nie zamierają lecz zielenieją, wypuszczają gałązki i stają się pędami płonnymi, asymilacyjnymi. Wiosną, oprócz pędów zarodnikowych (płodnych), wyrastają też płonne pędy asymilacyjne.

Pochwy wąsko lejkowate, co najwyżej równie długie jak szerokie; żebra z widocznym rowkiem grzbietowym. Ząbki trwale zrośnięte po kilka w 2-6 tęposzpiczaste, trójkątne, łatki (ich liczba mniejsza od ilości żeber łodygi); długość ząbków do połowy długości pochwy; bez grzbietowego rowka; barwa rdzawo-prześwitująca, jedynie pośrodku z ciemniejszą pręgą.

Wiosenne pędy zarodnikowe 10-30 cm wysokości, 3-5 mm grubości, nierozgałęzione, czerwonobrązowe, obłe lub płytko rowkowane, gładkie. Ich pochwy wąsko lejkowate i ±brzuchato wydęte, często zachodzące na siebie, w dole zielonawe, pod ząbkami rdzawoczerwonobrązowe, gładkie lub płytko rowkowane, z niedostrzegalnymi rowkami grzbietowymi, ząbki zrośnięte w 2-6 rdzawych, błoniastych łatek.

Gatunek o niewielkiej zmienności. Forma f. capillare (Hoffm.) Milde spotykana głównie w górskich świerczynach, jest bogato rozgałęziona. gałązki są włosowato cienkie i poziomo odstające.

Pospolity w górach i na pogórzu, na nizinach mniej częsty.