Grupa odmian cebuli typu "szalotka" tworzy nieduże, wydłużone, jajowate cebule barwy ciemnej szaro-fioletowej; poza tym bez większych różnic w stosunku do typowej cebuli (Allium cepa).

Być może wyróżnia się stosunkowo łagodnym smakiem. Niewielkie cebulki stwarzają trudność w używaniu (dużo obierania), miąższ jest stosunkowo mało soczysty, ale cieszy się niejaką popularnością w przepisach kulinarnych (najpewniej przez bezkrytyczne powtarzanie). Oprócz miąższu cebuli można też pozyskiwać szczypior.

Cebule zbiera się w lipcu po zaschnięciu szczypioru. Dosuszone cebule dobrze przechowują się do wiosny, w suchym, przewiewnym miejscu.

Szalotka tworzy nieduże, ciemnofioletowe wydłużone cebule. Szczypior (w przeciwieństwie do cebuli siedmiolatki) zasycha pod koniec okresu wegetacji, który trwa krócej niż u zwykłych odmian cebuli, bo do lipca. W zależności od odmiany kwietnie obficie lub słabo, często tworzy w kwiatostanie cebulki powietrzne.

Cebule sadzi się możliwie wcześnie wiosną, zaraz po rozmarznięciu gleby. Sprzyja to wytworzeniu większych cebul. W warunkach długiego dnia kwitnie.

Wymagania uprawowe takie same jak u zwyczajnej cebuli. Gleba powinna być żyzna, próchniczna. Jest odporna na mrozy do ok. -10°C. Wiosną wcześnie rozpoczyna wegetację, już w temperaturze kilku stopni.