Veronica persica Poir. [🔉 we·ro·ni·ka *]

Rośliny jednoroczne, ozime. Pędy pokładające się, mniej lub bardziej rozgałęzione, w końcowym odcinku wznoszące się, 10-50 cm długości. Łodyga obła, stosunkowo gruba, ponad 1 mm średnicy; gęsto owłosiona (zwykle ±dwubocznie) krótkimi włoskami łukowato skierowanymi do przodu i rozproszonymi długimi, kędzierzawymi włoskami do 2 mm długości. Kilka dolnych węzłów może być ulistnionych naprzeciwlegle, poza tym ulistnienie skrętoległe. LIście ciemnozielone.

Kwiatostan groniasty, często rozpoczyna się już od nasady łodygi, przysadki takie jak liście, tylko w górze nieco mniejsze.

Kielich zrośnięty w 1/5, rurka z dłuższymi włoskami; działki wąsko jajowate do jajowato lancetowatych, 5-7 mm długości; na owocu rozstawione pod kątem wybitnie rozwartym, niemal półpełnym, prawie nagie, brzegiem krótko orzęsione krótkimi łukowatymi włoskami skierowanymi do przodu.

Szyjka słupka na owocu 2-2.8(3.3) mm długości, hakowato wygięta, wyraźnie przewyższająca wcięcie torebki. Torebki szersze niż dłuższe, 4-6 mm długości i 6-9 mm szerokości; wyraźnie bocznie spłaszczone z ostrą krawędzią; wcięcie o proste linii, pod wybitnie rozwartym kątem; boki z wyraźnym siatkowatym żyłkowaniem, na krawędzi z rozproszonymi włoskami gruczołowatymi i krótkimi.

Nasiona muszlowato wygięte, w zarysie eliptyczne, 1.6 mm długości i 1.2 mm szerokości, z poprzecznymi zmarszczkami lub siateczkowatą fakturą, żółtobrązowe.

Pospolity gatunek o bardzo szerokim spektrum ekologicznym. Częsty chwast w uprawach zbożowych, okopowych, w ogrodach. Najczęstszy na stanowiskach ruderalnych, ugorach, poboczach dróg, rzadko na łąkach. Na stanowiskach wilgotnych i okresowo wysychających, żyznych, raczej cięższych glebach.