Veronica opaca FR. [🔉 we·ro·ni·ka *]

Roślina jednoroczna. Pędy rozgałęzione od nasady, pokładające się, w końcowym odcinku wznoszące się, 10-25 cm długości. Łodyga gęsto owłosiona krótkimi włoskami w górze hakowato zagiętymi ku przodowi i pojedynczymi dłuższymi odstającymi włoskami gruczołowatymi.

Szypułki kwiatów 0.5-1.1× dłuższe od przysadek (zwykle krótsze od nich), w czasie owocowania zwieszone, z włoskami łukowato skierowanymi do przodu.

Korona 4-7 mm szerokości, jasnoniebieska z nieco ciemniejszymi żyłkami, wszystkie działki korony tej samej barwy i kształtu.

Torebka w zarysie sercowata lub nerkowata, 3-4 mm długości i 5-6 mm szerokości, pękata, nieznacznie bocznie spłaszczona, z tępą krawędzią, z sercowatym wcięciem, boki zwykle z wyraźnym siatkowatym żyłkowaniem; gęsto pokryta krótkimi odstającymi włoskami i z mniejszą lub większą liczbą wyraźnie dłuższych włosków gruczołowatych.

Nasiona muszlowate, w zarysie eliptyczne, 1.5-1.7 mm długości, poprzecznie bruzdowane.

Dość częsty chwast upraw okopowych i ogrodowy; nie wchodzi na tereny ruderalne i temu podobne. Współcześnie zanikający. Preferuje gleby lekkie, piaszczyste, żyzne, kwaśne lub o obojętnym odczynie.

Gatunek charakterystyczny (Ch.) dla:

Gatunek wyróżniający (D.) dla: