Uprawiana wieloletnia roślina paszowa, w mieszankach na siano (z zielonkach jest gorzka) i jako międzyplon poprawiający żyzność (wiąże azot atmosferyczny) i strukturę gleby.
Wchodzi też w skład mieszanek ozdobnych typu łąka kwiatna.
Przeznaczona dla gleb wilgotnych do podmokłych, źle znosi suche. Dobrze rośnie w surowych warunkach terenów górskich. Zimotrwała. Źle znosi udeptywanie. Stosunkowo odporna na raka koniczyny.
poznanie znaczenia i pochodzenia nazwy ułatwia jej zapamiętanie
Trifolium hybridum L. ssp. hybridum[🔉 tri·fo·li·um * sub·spe·ci·ēs *] • Trifolium hybridum L. ssp. fistulosum Rouy[🔉 tri·fo·li·um * sub·spe·ci·ēs *] · Trifolium hybridum L. s. str.[🔉 tri·fo·li·um *] • (pl) koniczyna białoróżowa typowa · koniczyna szwedzka
trifolium, -ii; trifoliatus, -a, -um; trifolius, -a, -um(lat., subst., n)
— rzeczownik złożony - "trójlist" - z przedrostka tri- (trzy) i -folium,-ii (liść), nazwa naukowa dla rodzaju koniczyna (Trifolium), stosowana już w starożytnej łacinie dla koniczyn i jej podobnych roślin;
w epitecie gatunkowym trifolii w dopełniaczu - "koniczyny" (np. pasożytująca na niej kanianka koniczynowa (Cuscuta trifolii));
często jako przymiotnik w epitetach gatunkowych trifoliatus,-a,-um lub trifolius,-a,-um (trójlistny, trójlistkowy)
-foliūs, -a, -um; -foliatūs, -a, -um(lat., subst., n)
— przyrostek od folium, -i n. (liść);
częsty drugi człon w przymiotnikach złożonych -folius,-a,-um ("-listny");
częsty w epitetach gatunków np. angustifolius (wąskolistny), cordifolia (sercolistna), alternifolium (różnolistne), ilicifolius (o liściach jak dąb ostrolistny) lub unifolius (jednolistny)
