Paeonia ×suffruticosa Andrews gł. w POWO (24.7.30)] [🔉 pe·o·ni·a *]

Rozłożysty krzew lub półkrzew (w naszych warunkach klimatycznych) pochodzący z Chin, do 150 cm wysokości. Najczęściej uprawiana krzewiasta piwonia; w uprawie znajdują się liczne odmiany ozdobne.

Okazałe rośliny najlepiej sprawdzają się jako solitery lub w niewielkich grupach, na rabatach lub w wyciętych polach trawnika. Można używać na kwiat cięty; ścina się w fazie pękającego pąka. Aby nie osłabiać nadmiernie rośliny należy zostawiać możliwie duży odcinek ulistnionego pędu.

Stanowisko słoneczne lub nieco ocienione. Gleba żyzna, głęboko uprawiona, należy przekopać na dwie głębokości szpadla; w okresie wegetacji stale wilgotna, nie podmokła, w razie długiej suszy wymaga podlewania; odczyn obojętny. W okresie gorącego lata pomocne jest ściółkowanie. Mrozoodporność niepewna; daje się uprawiać w cieplejszych rejonach Polski; część nadziemna w mniejszym lub większym stopniu może przemarzać ale dobrze regeneruje się z pozostałych pędów lub z części podziemnej. Pomocne może być okrycie na zimę; okrywa winna być luźna i nie rozkładająca się. Poza tym roślina bardzo długowieczna; w jednym miejscu może rozwijać się przez dziesiątki lat. Początkowo rozwija się wolno i uzyskuje się pełnię kwitnienia po kilku latach od posadzenia.

Piwonie krzewiaste wymagają nieco więcej zabiegów pielęgnacyjnych. Po ruszeniu wegetacji wycina się wszystkie przemarznięte pędy a pozostałe skraca stosunkowo nisko. Latem wycina się najsłabsze, cienkie nowe pędy z których nie będzie wiele pożytku a zagęszczają zbytnio krzew. W okresie wegetacji należy glebę wokół krzewu spulchniać i usuwać chwasty. W żyznej glebie, w pierwszych latach nie potrzebuje nawożenia. Później przy nawożeniu trzeba unikać nadmiaru azotu, sprzyja on wzrostowi liści ale osłabia kwitnienie; z tego względu bezpieczniejsze jest nawożenie późną jesienią.