Paeonia suffruticosa Andrews [🔉 pe·o·ni·a *]

Rozłożysty krzew lub półkrzew (w naszych warunkach klimatycznych) pochodzący z Chin, do 150 cm wysokości. Najczęściej uprawiana krzewiasta piwonia; w uprawie znajdują się liczne odmiany ozdobne.

Kwiaty w zależności od odmiany pełne, półpełne lub pojedyncze. Najczęściej w różnych odcieniach czerwonego i różowe lub białe. Kwiaty pachnące. Piwonie są ozdobne nie tylko w czasie kwitnienia ale i podczas całego sezonu wegetacji z uwagi na atrakcyjną kępę ciemnozielonych liści. Kwitną w maju.

Okazałe rośliny najlepiej sprawdzają się jako solitery lub w niewielkich grupach, na rabatach lub w wyciętych polach trawnika. Można używać na kwiat cięty; ścina się w fazie pękającego pąka. Aby nie osłabiać nadmiernie rośliny należy zostawiać możliwie duży odcinek ulistnionego pędu.Rozłożysty krzew lub półkrzew (w naszych warunkach klimatycznych) pochodzący z Chin, do 150 cm wysokości. Najczęściej uprawiana krzewiasta piwonia; w uprawie znajdują się liczne odmiany ozdobne.

Okazałe rośliny najlepiej sprawdzają się jako solitery lub w niewielkich grupach, na rabatach lub w wyciętych polach trawnika. Można używać na kwiat cięty; ścina się w fazie pękającego pąka. Aby nie osłabiać nadmiernie rośliny należy zostawiać możliwie duży odcinek ulistnionego pędu.

Stanowisko słoneczne lub nieco ocienione. Gleba żyzna, głęboko uprawiona, należy przekopać na dwie głębokości szpadla; w okresie wegetacji stale wilgotna, nie podmokła, w razie długiej suszy wymaga podlewania; odczyn obojętny. W okresie gorącego lata pomocne jest ściółkowanie. Mrozoodporność niepewna; daje się uprawiać w cieplejszych rejonach Polski; część nadziemna w mniejszym lub większym stopniu może przemarzać ale dobrze regeneruje się z pozostałych pędów lub z części podziemnej. Pomocne może być okrycie na zimę; okrywa winna być luźna i nie rozkładająca się. Poza tym roślina bardzo długowieczna; w jednym miejscu może rozwijać się przez dziesiątki lat. Początkowo rozwija się wolno i uzyskuje się pełnię kwitnienia po kilku latach od posadzenia.

Piwonie krzewiaste sadzi się zdecydowanie głębiej niż zielne, podstawa pędów powinna być na głębokości 20 cm.

Piwonie krzewiaste wymagają nieco więcej zabiegów pielęgnacyjnych. Po ruszeniu wegetacji wycina się wszystkie przemarznięte pędy a pozostałe skraca stosunkowo nisko. Latem wycina się najsłabsze, cienkie nowe pędy z których nie będzie wiele pożytku a zagęszczają zbytnio krzew. W okresie wegetacji należy glebę wokół krzewu spulchniać i usuwać chwasty. W żyznej glebie, w pierwszych latach nie potrzebuje nawożenia. Później przy nawożeniu trzeba unikać nadmiaru azotu, sprzyja on wzrostowi liści ale osłabia kwitnienie; z tego względu bezpieczniejsze jest nawożenie późną jesienią. Stanowisko słoneczne lub nieco ocienione. Gleba żyzna, głęboko uprawiona, należy przekopać na dwie głębokości szpadla; w okresie wegetacji stale wilgotna, nie podmokła, w razie długiej suszy wymaga podlewania; odczyn obojętny. W okresie gorącego lata pomocne jest ściółkowanie. Mrozoodporność niepewna; daje się uprawiać w cieplejszych rejonach Polski; część nadziemna w mniejszym lub większym stopniu może przemarzać ale dobrze regeneruje się z pozostałych pędów lub z części podziemnej. Pomocne może być okrycie na zimę; okrywa winna być luźna i nie rozkładająca się. Poza tym roślina bardzo długowieczna; w jednym miejscu może rozwijać się przez dziesiątki lat. Początkowo rozwija się wolno i uzyskuje się pełnię kwitnienia po kilku latach od posadzenia.

Piwonie krzewiaste wymagają nieco więcej zabiegów pielęgnacyjnych. Po ruszeniu wegetacji wycina się wszystkie przemarznięte pędy a pozostałe skraca stosunkowo nisko. Latem wycina się najsłabsze, cienkie nowe pędy z których nie będzie wiele pożytku a zagęszczają zbytnio krzew. W okresie wegetacji należy glebę wokół krzewu spulchniać i usuwać chwasty. W żyznej glebie, w pierwszych latach nie potrzebuje nawożenia. Później przy nawożeniu trzeba unikać nadmiaru azotu, sprzyja on wzrostowi liści ale osłabia kwitnienie; z tego względu bezpieczniejsze jest nawożenie późną jesienią.