Lupinus hybridus hort. [🔉 lu·pi·nus *]

Krótkotrwała, 4-5 letnia bylina, 100-150 cm wysokości (u niskich odmian tylko około 50 cm). Ozdobna dzięki długim, dużym kwiatostanom. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Jeśli przytnie się przekwitłe kwiatostany, to może powtórzyć kwitnienie jesienią.

Nasiona gorzkie, trujące.

Poszczególne odmiany różnią się siłą wzrostu i barwą kwiatów. Kolorystyka kwiatów bardzo zróżnicowana: kwiaty od białych, żółtych, różne odcienie różu i czerwieni, po niebieskofioletowe; często wielobarwne. Najczęściej uprawiane są grupy odmian, rozmnażane z nasion.

Grupa (niskie, 50-60 cm) — ciemnoniebiesko-białe, ciemnoróżowo-białe, różowo-białe, żółto-białe, białe.

Grupa (wysokie do 120 cm) — biały, ciemnofioletowoniebieski-biały, ciemny karminoworóżowy, żółty, czerwony, różowy.

Wymaga pełnego słońca. Może rosnąć na słabszych glebach (wiąże azot z powietrza) i przepuszczalnych, dość suchych z uwagi na głęboki, palowy, system korzeniowy. Nie znosi gleb podmokłych i zasadowych (liście żółkną, a rośliny są dość krótkowieczne), najlepsze są lekko kwaśne. Odmiany mogą przemarzać przy surowych zimach, zwłaszcza na glebach piaszczystych, gdzie dochodzi do wypychania korzeni na powierzchnię.

Jeśli przygotowujemy rozsadę, to tylko w pojemnikach, gdyż łubin nie znosi przesadzania. Wcześnie przygotowana, w drugiej połowie marca, może kwitnąć w tym samym roku; przeważnie rośliny kwitną od drugiego roku uprawy.

Po pierwszym kwitnieniu warto wyciąć pędy kwiatostanowe aby nie osłabiać roślin tworzeniem nasion, sprzyja też to ponowieniu kwitnienia w sierpniu. W okresach suszy wymaga podlewania.

Panuje niejakie zamieszanie w nazwach polskich łubinów.

Dlatego też nazwa „łubin ogrodowy” najlepiej odnosi się do często uprawianych bylin — mieszańców łubinu trwałego (Lupinus polyphyllus) z łubinem krzewiastym (Lupinus arboreus), umieszczanych w ramach Lupinus hybridus.