Lavatera [🔉 la·wa·te·ra]

Bylina, góra pędu gęsto owłosiona.

Rurka pręcikowa gęsto pokryta długimi, odstającymi włoskami prostymi.

Rzadka; najczęstsza w pasie wyżyn. Może być uprawiana jako roślina ozdobna.

Rośliny roczne. Łodyga i liście słabo owłosione.

Rozłupnia z (8)10-14(15) rozłupkami. Rozłupki są przykryte przez płaskie stylopodium o silnie rozszerzonym brzegu, przez co przy oglądzie od góry nie są widoczne. Rozłupki na grzbiecie poprzecznie żebrowane z wyraźną listwą środkową.

Rzadko uprawiana bylina ozdobna z rejonu śródziemnomorskiego. Amatorska z uwagi na niepewną zimoodporność.

Rośliny jednoroczne lub byliny (poza terenem Polski także krzewy); przeważnie gęsto pokryte włoskami gwiazdkowatymi. Łodygi wzniesione lub pokładające się, zwykle w dole drewniejące i zwykle silnie rozgałęziające się od nasady.

Kwiaty w pachwinach górnych liści łodygowych, u krajowych gatunków duże, pojedynczo lub po kilka, tworzą groniasty kwiatostan.

Kieliszek trójlistkowy, jego listki zrosłe w 1/3-1/2, nieco krótsze od działek, nieco odsunięte od kielicha tworzą wyraźny odrębny okółek okwiatu. Działki zrosłe do ±połowy, wolne ząbki szerokotrójkątne.

Płatki klinowato zwężające się ku nasadzie, różowe lub purpurowe, rzadko żółte, czasem białe formy albinotyczne, mniej lub bardziej wycięte, 3-4× dłuższe od kielicha.

Rodzaj liczy ponad 20 gatunków występujących głównie w rejonie śródziemnomorskim. Są wśród nich gatunki uprawiane jako rośliny ozdobne np. ślazówka letnia (Lavatera trimestris).