Lathyrus odoratus L. [🔉 la·ty·rus *]

Rośliny roczne. Pędy pnące się lub pokładające się, 50-150(200)cm długości. Łodygi kanciaste, dwustronnie oskrzydlone, szorstko owłosione.

Kwiatostany (1)3-4(5)-kwiatowe, kwiaty o silnym zapachu. Ząbki kielicha co najwyżej nieco dłuższe od rurki kielicha. Korona 2-3(3.5)cm długości, rozmaicie zabarwiona, w odcieniach niebieskiego, różowego, fioletowego lub biała.

Kwitnienie czerwiec-sierpień.

Roślina jednoroczna, pnąca się z wąsami czepnymi, 100-200 cm wysokości; pochodzi z rejonu śródziemnomorskiego. U nas uprawiany kwiat letni z siewu wprost do gruntu, czasem spotykany „na dziko” jako uciekinier z uprawy.

Z uwagi na długie i sztywne szypułki jest często uprawiany na kwiat cięty, także uprawiany w szklarniach. Zdolność pięcia się po palikach, płotach lub ekranach ogrodowych wykorzystuje się do tworzenia kwietnych żywopłotów.

Na rabaty, obok form typowych, pnących się, dla których należy przygotować paliki, można uprawiać odmiany karłowate, o krzaczastym pokroju, nie wymagające podpór.

Wymaga stanowiska słonecznego i ciepłego; rośnie też w półcieniu. Gleba powinna być dość żyzna, przepuszczalna, umiarkowanie wilgotna; odczyt obojętny lub lekko zasadowy.

Dla wyjątkowo wczesnego kwitnienia można przygotować rozsadę wysiewając do doniczek w końcu lutego i na początku marca, po zahartowaniu można ją wysadzać już w pierwszej połowie kwietnia.

Wygodny w uprawie, bo można wysiewać do gruntu a nasiona są duże (jak to u grochu) i sadzi się je punktowo, w dołki.

Dużą zaletą jest dostępność odmian o różnej, zdecydowanej, barwie kwiatów (za wyjątkiem żółtego).