cechy charakterystyczne
Drzewo. Kora brązowa do czarnobrązowej, już po kilku latach spękana.
Liście nieparzystopierzaste, w zarysie wąsko podługowate 20-50cm długości. Listków (11)15-19(23), szczytowy zbliżonej wielkości do pozostałych, ostro piłkowane; spodem ±owłosione; poniżej 4cm szerokości.
Orzech nie zaostrzony, z dwoma żebrami i licznymi bruzdami pomiędzy nimi; z czterema przegrodami — nasiono głęboko poczwórnie podzielone. Z uwagi na trudność z wydobyciem jądra orzecha praktycznie niejadalny.
występowanie, ekologia
Zadomowione w krajowej florze; odnawia się samodzielnie z samosiewu w lasach nad Odrą k. Oławy.[491]
• lokalnie zadomowiony
• kenofit (Kn)
• Pochodzenie: wschodnie rejony Ameryki Północnej.
• Czas przybycia na teren Polski: 1806r. (introdukcja), XXw.
• Wnika do siedlisk/zbiorowisk: antropogenicznych · częściowo przeobrażonych · o charakterze naturalnym.
- klasa 6: 400-1500m dla 50-99% diaspor · efektywny sposób rozsiewu: dyszoochoria · + antropochoria
- masa nasienia: 11901.5mg · średnia wysokość rośliny: 30.0m · drzewo · neofit dla Europy
wybrane okazy · selected collections ⇈
leg. Marek Snowarski
/Wrocław/
leg. Jarosław Makowski
/Niemcy/
leg. Mateusz Bobiec
/Wrocław, Park Szczytnicki/
leg. Jacek Soboń
/Margonin, park/
leg. Marek Snowarski
/Arboretum w Gołuchowie/
leg. Marek Snowarski
/Arboretum w Gołuchowie/
właściwości i zastosowanie
Drzewo sadzone w parkach; w starszym wieku bardziej mrozoodporne niż orzech włoski (Juglans regia). Najlepiej rośnie na glebach głębokich, dostatecznie wilgotnych, nie kwaśnych. Światłożądne.
⇈ 🌱 🌸
odmiany uprawne (#1) ⇒ analiza dostępności roślin i nasion
| ‘Laciniata’ |