Gleditsia triacanthos L.

Drzewo; zwykle z długimi, czerwonobrunatnymi, rozgałęzionymi cierniami, rzadko bez.

Liście po części 2× pierzaste.

Kwiatostany groniaste, w pęczkach. Kwiaty niepozorne, korona zielonkawa, z 3-5 nierównymi płatkami, krótszymi od 10 wolnych pręcików.

Strąki bardzo długie, taśmowate, powyginane, zwieszone, 20-30 (40) cm długości.

Kwitnienie w czerwcu.

Pochodzi ze środkowych i wschodnich rejonów Stanów Zjednoczonych gdzie rośnie na żyznych, wilgotnych glebach nadrzecznych. U nas sadzone w parkach i zieleni miejskiej.

W Polskich warunkach drzewo do 30 m wysokości, o szybkim wzroście; korona wysoko, ażurowa, do 15 m szerokości. Na gałęziach a nawet na pniu potężne (do 10 cm długości) trójdzielne ciernie. Kwitnie w czerwcu, kwiaty niepozorne, zielone, miododajne. Owoce bardzo dekoracyjne — długie do 40 cm, taśmowate, skręcone strąki, początkowo czerwone, dojrzałe ciemnobrązowe wiszą przez zimę do wiosny. Letnie liście ozdobne, drobne, przypominają mimozę. Jesienne wybarwienie liści złotożółte.

Do sadzenia pojedynczo lub w małych grupach. Używane też na średnie i wysokie na 2-3 m formowane żywopłoty o charakterze obronnym — z uwagi na ciernie są „nie do przejścia”.

Dojrzałe, ale jeszcze niewyschnięte, strąki są jadalne, wypełnione bardzo słodkim miąższem.

Najlepsze są gleby wilgotne (ale bardzo dobrze znosi suszę), przepuszczalne, chętnie wapienne; toleruje lekkie zasolenie.

Całkowicie odporna na zanieczyszczenie powietrza; może być elementem zieleni miejskiej. Powinna być osłonięta od wiatrów bo starsze gałęzie łatwo się wyłamują, są bardzo kruche.

Młode siewki mogą cierpieć od mrozów, sadzić najlepiej wiosną; starsze drzewka są w pełni mrozoodporne. Przesadzać tylko młode drzewka — mają szeroki i płytki system korzeniowy.

Rozmnaża się z nasion które dojrzewają w naszych warunkach.