Berteroa incana (L.) DC. [🔉 ber·te·roa in·ka·na]

Roślina jednoroczna, dwuletnia lub krótkotrwała bylina. Cała roślina szarozielona z powodu ±gęsto pokrywających ją gwiazdkowatych włosków, czasem z przymieszką dłuższych rozwidlonych lub prostych włosków.

Liście łodygowe liczne, lancetowate do podługowatolancetowatych, całobrzegie, dolne mogą być czasami płytko, nieregularnie ząbkowane; nasada zwężona w niezbyt wyraźny ogonek liściowy.

Kwiatostan groniasty, w początku kwitnienia krótki, podczas owocowania znacznie wydłużony i dość rzadki. Szypułki kwiatów 5-8 mm długości, owłosiona włoskami gwiazdkowatymi i ponadto z dłuższymi skośnie odstającymi dłuższymi włoskami widlastymi i pojedynczymi.

Szypułki owoców odstające lub wzniesione, 5-10(12) mm długości. Łuszczyny spłaszczone równolegle do przegrody, w zarysie eliptyczne, rzadziej jajowate, (4)5-9(10) mm długości (nie licząc szyjki słupka) i 3-5 mm szerokości; pokrywy słabo wypukłe, gęsto pokryte przylegającymi, gwiazdkowatymi włoskami; siatkowato żyłkowane, bez wyróżniającego się nerwu głównego; w każdej komorze, po 2-6(7) nasion.

Kwitnienie od czerwca do końca sezonu wegetacyjnego.

Pospolita na niżu Polski, na pogórzu rzadziej, w górach wyjątkowo.