Oxalis corniculata L. [🔉 o·ksa·lis *]

Pędy pokładające się do płożących, jeśli korzenią się to tylko w dolnych węzłach. Bez podziemnych białawych rozłogów; góra łodygi gęsto szaro owłosiona.

Ogonki liściowe z przyrośniętymi przylistkami, te szeroko prostokątne, na szczycie prostopadle ucięte.

Ogonki liściowe, szypuły kwiatostanów i góra łodygi krótko przylegająco owłosiona, bez dłuższych wielokomórkowych włosków.

Kwiatostan zwykle 2-6 kwiatowy.

Torebka gęsto owłosiona jednokomórkowymi włoskami, na szczycie zaostrzona.Pędy pokładające się do płożących, jeśli korzenią się to tylko w dolnych węzłach. Bez podziemnych białawych rozłogów; góra łodygi gęsto szaro owłosiona.

Ogonki liściowe, szypuły kwiatostanów i góra łodygi krótko przylegająco owłosiona, bez dłuższych wielokomórkowych włosków.

Torebka gęsto owłosiona jednokomórkowymi włoskami, na szczycie zaostrzona.

Niegdyś rzadki, obecnie częsty chwast ciepłych stanowisk w ogrodach, na polach, przydrożach, kwietnikach, klombach, w miejscach ruderalnych. Pochodzi prawdopodobnie z Azji Środkowej i południowo-zachodnich Chin; obecnie kosmopolityczny, zawleczony na całej Ziemi. W Polsce po raz pierwszy notowany w drugiej połowie XIX w.

Podobne ale mniej rosłe rośliny, silniej płożące się i mniej lub bardziej ciemno, czerwonobrązowo przebarwione to szczawik płożący się (Oxalis repens).Niegdyś rzadki, obecnie częsty chwast ciepłych stanowisk w ogrodach, na polach, przydrożach, kwietnikach, klombach, w miejscach ruderalnych. Pochodzi prawdopodobnie z Azji Środkowej i południowo-zachodnich Chin; obecnie kosmopolityczny, zawleczony na całej Ziemi. W Polsce po raz pierwszy notowany w drugiej połowie XIX w.