Ocimum basilicum L.

Roślina tropikalna z Azji Południowo-Wschodniej, u nas uprawiane jednoroczne zioło przyprawowe. Pęd wzniesiony, mniej lub bardziej rozgałęziony, 40 – 70 cm wysokości.

W ofercie handlowej znajdują się głównie dwie odmiany: o liściach zielonych i o liściach ciemnych, purpurowobrązowych.

Ziele ma silny, charakterystyczny aromat, w smaku ostre. Bazylia jest używana jako przyprawa do potraw jarzynowych, zup, sosów; można dodawać do kiszonych ogórków. Roślina miododajna.

W ziołolecznictwie (nie ma w farmakopei) stosowane jest Basilici herba (ziele bazylii).

Stanowisko słoneczne, ciepłe. Gleba żyzna, dostatecznie wilgotna. Roślina jest wysoce wrażliwa na najmniejsze przymrozki i może zamierać także w niskich temperaturach powyżej zera.

Najpewniej uprawia się z wcześnie przygotowanej rozsady. Nasiona (1 – 1.5 tyś. szt./g) na rozsadę wysiewa się w drugiej połowie marca. Do gruntu sadzi się późno, gdy się ociepli, w końcu maja lub na początku czerwca, w rozstawie co 30 – 40 cm. Przy uprawie z siewu wprost do gruntu nasiona wysiewa się w początku maja; siewki są zupełnie nieodporne na przymrozki.

Ziele najlepiej zbierać w początku kwitnienia. Suszyć należy szybko ale w niskiej temperaturze (<35°C) bo w wyższej łatwo traci aromat. Można mrozić, robić wyciąg w oliwie lub occie. Oczywiście można też używać liści na świeżo.