Iris ×hollandica H.R.Wehrh. [🔉 i·ris *]

Grupa odmian mieszańcowych wyprowadzonych od gatunków z Półwyspu Iberyjskiego: irys hiszpański (Iris xiphium), Iris tingitana, Iris lusitanica. Głownie stosowane do uprawy szklarniowej lub w tunelach foliwych, z przeznaczeniem na kwiat cięty.

Z uwagi na niską zimotrwałość, związaną z szybkim rozpoczynaniem wegatacji, uprawa w ogrodzie w warunkach Polski, wymaga zimowego okrycia i jest dość niepewna. Cebule raczej ubywają niż przybywają w rozmiarze. Praktyczniej jest uprawiać w ogrodzie jako kwiat jednoroczny. Ambicji wieloletniej uprawy raczej się nie zrealizuje. Uprawiane w gruncie kwitną w maju, czerwcu lub lipcu. Wegetację kończą niedługo po kwitnieniu.

Stanowisko słoneczne. Gleba żyzna, przepuszczalna, w okresie wegetacji nie może przesychać, musi być stale wilgotna, w razie potrzeby należy obficie podlewać aż do czerwca; odczyn obojętny. Korzystne jest ściółkowanie powierzchni gleby. W ogrodzie mogą być uprawiane przez kilka lat bez wykopywania. Zimą, wymagają dobrego przykrycia, ale dopiero po zamarznięciu wierzchniej warstwy gleby (chodzi o to aby za szybko nie rozwijały liście przed zimą, do czego mają skłonność.

Nasz klimat nie jest odpowiedni dla rozmnażania cebul tego gatunku. Zwykle nie uzyskuje się zadawalających przyrostów i cebule maleją w miarę uprawy. Jednak dla amatorów garść informacji: