Chamaecyparis Spach [🔉 cha·mē·cy·pa·ris]

Zimozielone wysokie drzewa (u nas raczej niskie drzewa, a w odmianach także krzewy). Korona o pokroju stożkowatym, regularna, gęsta, z wierzchołkiem mniej lub bardziej przewisającym (inaczej niż u podobnych żywotników (Thuja)).

Ulistnienie nakrzyżległe, przy czym para w płaszczyźnie rozgałęziania się jest inna od pary liści prostopadłych. Liście zwykle łuskowate (u form młodocianych mogą być igiełkowate); u wielu gatunków z szaroniebieskim nalotem woskowym.

W Polsce tylko w uprawie, z uwagi na wymagania klimatyczne, głównie w północno-zachodniej Polsce. Najbardziej odporny na mróz jest cyprysik nutkajski (Chamaecyparis nootkatensis).

Łuski liściowe i pędy mają atrakcyjną, wyjątkową w tej grupie, szaroniebieską barwę dzięki nalotowi woskowemu.

Pochodzi z zachodniej Ameryki Pn. (południowy Oregon i północna Kalifornia) z rejonu o łagodnymi i wilgotnym klimacie morskim. U nas najlepiej rośnie na Pomorzu Zachodnim.

Stosowany głównie na żywopłoty, zwłaszcza w odmianach z liśćmi iglastymi.

Bardzo wrażliwy na susze — bez podlewania, przy braku opadów, może całkowicie zamierać.

Zimozielone, drzewo, u nas do 25 m. W odmianach także niższy, 3-8 m wysokości. Gałązki z mniej lub bardziej zwisłymi końcami co nadaje specyficzny, zwisły, bardzo dekoracyjny wygląd całej koronie.

Pochodzi z zachodniego wybrzeża Ameryki Pn. (od Oregonu do Alaski) z rejonu o wilgotnym, łagodnym klimacie morskim. U nas najlepiej rośnie na Pomorzu Zachodnim i w zachodniej Polsce. Ponieważ jest najbardziej mrozoodporny z uprawianych u nas cyprysików (Chamaecyparis) może być wprowadzany w innych regionach Polski, zwłaszcza na południu.

Najmniej mrozoodporny z uprawianych u nas cyprysików (Chamaecyparis), często przemarza i uprawiany może być w tylko w najkorzystniejszych warunkach i to w niskich, bądź karłowatych odmianach. Nie jest warto polecenia.