Campsis radicans (L.) Seem.

Pnącze wieloletnie z południowo-wschodnich rejonów Ameryki Północnej. Liście bardzo duże, nieparzystopierzaste, opadają na zimę. U nas uprawiane w cieplejszych rejonach kraju na korzystnych stanowiskach. Może być prowadzone jak krzew lub pnącze, wtedy z czasem sięga do 10 m wysokości. Pędy nieznacznie wiją się. Czepiają się szorstkiego podłoża przy pomocy korzeni czepnych (tak jak rodzimy bluszcz pospolity (Hedera helix)), są jednak słabiej rozwinięte, występują głównie w węzłach, i przy gładkich podporach wymaga mocowania, podwiązywania.

Doskonałe okazałe trwałe pnącze do okrywania dużych, szorstkich powierzchni.

Stanowisko słoneczne, ciepłe, osłonięte. Gleba żyzna, stale dostatecznie wilgotna ale przepuszczalna, nie podmokła. Mrozoodporność może zależeć od odmiany Dla już uprawianych w kraju jest bardzo wysoka lub zadowalająca. W przypadku młodych egzemplarzy zaleca się okrywanie nasady pędów np. przez kopczykowanie. W razie przemarznięcia mniejszej lub większej części pędów, dobrze regeneruje się ze starszych, przyziemnych części i szybko odtwarza długie pędy.

Jeśli bardziej zależy nam na okazałych rozmiarach niż na kwiatach, to można wcale nie ciąć. Jednak, aby kwitnienie było w miarę obfite należy ostro ciąć (najlepiej w kwietniu, gdy już łatwo ocenić co przeżyło zimę). Milin kwitnie na pędach jednorocznych i dla obfitego kwitnienia tnie się go analogicznie jak winorośl, tj. do formy ±krzaczkowatej tj. z pozostawieniem kilku kilkuwęzłowych odcinków pędów ubiegłorocznych.

We Wrocławiu jest to stosunkowo często sadzone pnącze, zwykle zimuje bez problemu nawet przy mrozach przekraczających -20°C. Jeśli tworzy odrosty korzeniowe (mogą być w odległości kilku metrów od rośliny, to nie nazbyt oficie i nie agresywnie. Można łatwo nad tym zapanować.

Nie próbowałem bardzo ostrego cięcia (dla kwitnienia) ale wszystko przede mną.