Campsis radicans (L.) Seem.

Pnącze wieloletnie z południowo-wschodnich rejonów Ameryki Północnej. Liście bardzo duże, nieparzystopierzaste, opadają na zimę. U nas uprawiane w cieplejszych rejonach kraju na korzystnych stanowiskach. Może być prowadzone jak krzew lub pnącze, wtedy z czasem sięga do 10 m wysokości. Pędy nieznacznie wiją się. Czepiają się szorstkiego podłoża przy pomocy korzeni czepnych (tak jak rodzimy bluszcz pospolity (Hedera helix)), są jednak słabiej rozwinięte, występują głównie w węzłach, i przy gładkich podporach wymaga mocowania, podwiązywania.

Ozdobne z uwagi na gęstą masę ciemnozielonych liści. Nie cięte kwitnie mało obficie, w okresie lipiec – wrzesień. Kwiaty rozwijają się stopniowo, są zebrane w zwarte kilku-kilkunastokwiatowe grono. Zwracają uwagę dużymi rozmiarami, trąbkowe, typowo o jaskrawej czerwonopomarańczowej barwie, w odmianach w różnych ciemnych odcieniach czerwieni i pomarańczu przechodzącego w żółty.

Doskonałe okazałe trwałe pnącze do okrywania dużych, szorstkich powierzchni.

Stanowisko słoneczne, ciepłe, osłonięte. Gleba żyzna, stale dostatecznie wilgotna ale przepuszczalna, nie podmokła. Mrozoodporność może zależeć od odmiany Dla już uprawianych w kraju jest bardzo wysoka lub zadowalająca. W przypadku młodych egzemplarzy zaleca się okrywanie nasady pędów np. przez kopczykowanie. W razie przemarznięcia mniejszej lub większej części pędów, dobrze regeneruje się ze starszych, przyziemnych części i szybko odtwarza długie pędy.

Można rozmnażać z nasion lub wegetatywnie przez odkłady, z sadzonek korzeniowych (często spontanicznie tworzy nieliczne odrosty korzeniowe, nawet w znacznej odległości) i u progu lata z sadzonek pędowych niezdrewniałych.

Jeśli bardziej zależy nam na okazałych rozmiarach niż na kwiatach, to można wcale nie ciąć. Jednak, aby kwitnienie było w miarę obfite należy ostro ciąć (najlepiej w kwietniu, gdy już łatwo ocenić co przeżyło zimę). Milin kwitnie na pędach jednorocznych i dla obfitego kwitnienia tnie się go analogicznie jak winorośl, tj. do formy ±krzaczkowatej tj. z pozostawieniem kilku kilkuwęzłowych odcinków pędów ubiegłorocznych.

We Wrocławiu jest to stosunkowo często sadzone pnącze, zwykle zimuje bez problemu nawet przy mrozach przekraczających -20°C. Jeśli tworzy odrosty korzeniowe (mogą być w odległości kilku metrów od rośliny, to nie nazbyt oficie i nie agresywnie. Można łatwo nad tym zapanować.

Pewien problem może stwarzać tempo wzrostu — roczny przyrost jest rzędu 2 – 3 m i trzeba te pędy jakoś rozprowadzić. Pęczki korzeni czepnych niby słabe ale do szorstkiego podłoża (drewniane belki, pokrycie domku z płyt falistych) czepia się skutecznie nieco niszcząc podłoże.

Nie próbowałem bardzo ostrego cięcia (dla kwitnienia) ale wszystko przede mną.

W początkowym okresie wzrostu, najmłodsze odcinki pędów, bywają atakowane przez mszyce.