Aristolochia macrophylla Lam. [🔉 a·ris·to·lo·chi·a *]

Leśne krzewiaste pnącze o wijących się pędach; pochodzi ze wschodu Ameryki Północnej. U nas uprawiany jako pnącze ozdobne, zdatne do miejsc cienistych. W uprawie rośnie szybko osiąga do 10 m wysokości (zwykle jednak niższe, do 5-6 m); pęd główny rozgałęzia się nad ziemią na kilka pędów.

Do stosowania w miejscach cienistych i półcienistych. Dzięki gęstemu dachówkowatemu ulistnieniu bardzo dobre pnącze okrywowe i na sezonowe przesłony; daje głęboki cień. Może piąć się po pniach starych drzew lub po bardzo solidnych podporach (pędy są ciężkie, owijają się wokół nich; owijają się też ogonki liściowe). Pozbawiony podpory staje się rośliną okrywową dla miejsc zacienionych; sprawdza się w warunkach miejskich.

Najlepsze jest stanowisko cieniste lub półcieniste, osłonięte przed silnymi wiatrami; sadzony na miejscach słonecznych choruje, głównie z powodu przędziorków. Gleba żyzna, wskazane nawożenie; przeciętnie zwięzła; stale wilgotna, w razie suszy należy podlewać; odczyn obojętny lub nieco zasadowy. Stosunkowo mrozoodporny, jedynie w pierwszych latach wskazane jest okrywanie nasady pędów, potem zupełnie mrozoodporny i bardzo długowieczny. Dobrze regeneruje się po ścięciu pędów, można w ten sposób odmładzać stare egzemplarze. Roczne przyrosty pędów 1-2 m; silniej zaczyna rosnąć w 2-3 lata po posadzeniu.