Abies homolepis Siebold et Zucc. [🔉 ā·biēs ho·mo·le·pis]

Gałęzie odchodzą od pnia prostopadle i wznoszą się. Korona regularnie szerokostożkowata, w starszym wieku kopulasta. Kora szara, na młodych pędach łuszczy się drobnymi cienkimi strzępkami, potem łuskowato łuszcząca się.

Gałązki grube, nagie, ich powierzchnia ostro bruzdkowana (jak porysowana) także w starszym wieku; garbki spłaszczone, drobno pomarszczone, ±bez połysku. Pączki jajowate do stożkowatych, tępe, ożywicowane.

Igły sztywne (przy zginaniu ±pękające), równowąskie, zwykle nieznacznie wcięte, 25-35 mm długości; górą błyszczące ciemnozielone, spodem z dwoma szerokimi, kredowobiałymi paskami. Na pędzie ułożone gęsto, skierowane ku górze, tak że tworzą formę V-kształtną.

Szyszki o ukrytych łuskach wspierających.Gałęzie odchodzą od pnia prostopadle i wznoszą się. Korona regularnie szerokostożkowata, w starszym wieku kopulasta. Kora szara, na młodych pędach łuszczy się drobnymi cienkimi strzępkami, potem łuskowato łuszcząca się.

Igły sztywne (przy zginaniu ±pękające), równowąskie, zwykle nieznacznie wcięte, 25-35 mm długości; górą błyszczące ciemnozielone, spodem z dwoma szerokimi, kredowobiałymi paskami. Na pędzie ułożone gęsto, skierowane ku górze, tak że tworzą formę V-kształtną.

Pochodzi z gór środkowej Japonii. U nas rzadko uprawiane drzewo parkowe. Mrozoodporna i wytrzymała na zanieczyszczenia miejskie ale nieodporna na suszę. Wymaga gleby stale dostatecznie wilgotnej. Bez większych wymagań co do gleby. Pochodzi z gór środkowej Japonii. U nas rzadko uprawiane drzewo parkowe. Mrozoodporna i wytrzymała na zanieczyszczenia miejskie ale nieodporna na suszę. Wymaga gleby stale dostatecznie wilgotnej. Bez większych wymagań co do gleby.