| ||||||||
| ||||||||
|
cechy charakterystyczne
Drzewo do 20(30) m wysokości, jednopniowe lub z kilkoma pniami, ponadto łatwo tworzy odrosty korzeniowe.
Liście duże, do 40(60) cm długości, nieparzystopierzastozłożone, przeważnie z 5-10 parami listków; brzegiem piłkowane, ciemnozielone, błyszczące, spodem nagie z kępkami włosków w kątach nerwów.
Owocem są drobne oskrzydlone orzeszki zebrane w długie (40-60 cm), wąskie, zwisające owocostany. Orzeszki nieforemne do 1 cm średnicy, wraz z dwoma półokrągłymi skrzydełkami do 2 cm średnicy.
Rzadko sadzone parkowe drzewo ozdobne.
Inwazyjność i/lub kategorie obcego elementu flory /Tokarska-Guzik et al. (2012) [234]/:
• lokalnie zadomowiony
• kenofit
• Pochodzenie: Azja (Kaukaz, Iran).
• Czas przybycia na teren Polski: ?
• Wnika do siedlisk/zbiorowisk: antropogenicznych.
• lokalnie zadomowiony
• kenofit
• Pochodzenie: Azja (Kaukaz, Iran).
• Czas przybycia na teren Polski: ?
• Wnika do siedlisk/zbiorowisk: antropogenicznych.
właściwości i zastosowanie
wymagania i uprawa
Na naturalnych stanowiskach rośnie nad rzekami. U nas uprawiane drzewo parkowe o ciekawym pokroju i osobliwych długich zwieszonych owocostanach. Charakteryzuje się stosunkowo wczesnym wzrostem liści (mogą być uszkadzane przez przymrozki wiosenne), jesienią liście opadają zwykle zielone, po silniejszych przymrozkach.
⇈ 🌱 🌸
wybrane okazy · selected collections ⇈
nomenklatura, etymologia ℹ️ ⇈
poznanie znaczenia i pochodzenia nazwy ułatwia jej zapamiętanie
Pterocarya fraxinifolia • (pl) skrzydłorzech kaukaski · skrzydłorzech jesionolistny
-foliūs, -a, -um; -foliatūs, -a, -um
(lat., subst., n)
— przyrostek od folium, -i n. (liść);
częsty drugi człon w przymiotnikach złożonych -folius,-a,-um ("-listny");
częsty w epitetach gatunków np. angustifolius (wąskolistny), cordifolia (sercolistna), alternifolium (różnolistne), ilicifolius (o liściach jak dąb ostrolistny) lub unifolius (jednolistny)
ta strona być może używa ciasteczek (cookies), korzystając z niej akceptujesz ich użycie — więcej informacji