Hibiscus moscheutos L. [🔉 hi·bis·kus *]

Bylina ze wschodniej części Ameryki Północnej, gdzie rośnie od Meksyku po południową Kanadę. Wystarczająco mrozoodporna do uprawy w naszym kraju. Zimują części podziemne. Późną wiosną pojawia się kilka krzaczasto rozgałęzionych, sztywno wzniesionych pędów. Przy gorącej pogodzie szybko rosną i w zależności od odmiany osiągają nawet od niecałego metra do około 2 metrów wysokości.

Do stosowania jako duża soliterowa bylina, w grupach po kilka lub w szpalerze; dołem ma tendencję do „łysienia” tak że należy obsadzać od frontu niższymi kwiatami. Małorosłe odmiany nadają się do uprawy w dużych pojemnikach.

Wymaga stanowiska nasłonecznionego i ciepłego (ważne). Gleba żyzna (ale nie nadmiernie), stale dostatecznie wilgotna; odczyn obojętny. Typowe formy w pełni mrozoodporne (odmiany mogą być mniej pewne). Części nadziemne całkowicie zamierają zimą (pędy należy ściąć nieco nad ziemią). Wiosną rozpoczyna wegetację bardzo późno, u progu lata, pędy .

Nasiona dość duże, okrągławe. Wysiewa się po kilka wprost do gruntu na początku maja lub analogicznie przygotowuje rozsadę w pojemniku i wysadza się ją w sierpniu lub na początku września. Tak mnożone kwitnąć będą od drugiego roku uprawy.

Mimo całego swojego uroku; gigantycznych kwiatów miłej mi „malwowatej” formy, mam wątpliwości czy warto, bo to jednak gatunek o nieco wyższych wymaganiach cieplnych niż zapewnia nasz przejściowy klimat. Po prostu chłodna jesień przychodzi zbyt szybko.