Citrullus lanatus (Thunb.) Mansf.

Wartość energetyczna wynosi 13 – 36kcal/100 g. Zawartość białka 0.6g/100 g, tłuszczu 0.1g/100 g, węglowodanów 5.9 – 9.5g/100 g. Z witamin w większej ilości znajduje się witamina A.

Kawony mają dość długi okres wegetacji, rzędu 5 miesięcy. U nas uprawia się wyłącznie z rozsady.

Rozsadę wysadza się do gruntu po majowych przymrozkach i gdy ziemią się ogrzeje. Lepiej sadzić później niż nazbyt wcześnie, bo do prawidłowego wzrostu wymaga dużo ciepła. Optymalnie sadzić w fazie 5 – 6 liści, ale przy spóźniającej się wiośnie lepiej wysadzić przerośniętą rozsadę później, w końcu maja lub na początku czerwca, niż nazbyt wcześnie.

Uprawa w gruncie może być zawodna. Wiele zależy od stanowiska i przebiegu pogody w danym roku. Mniej zawodna jest uprawa w inspektach i pod osłonami gdzie można ją rozpocząć wcześniej i zapewniać średnio wyższe temperatury powietrza i gleby.

Kawon na tej samej roślinie tworzy osobne kwiaty męskie i żeńskie. Zawiązki tworzą się przy końcach pędów dlatego nie należy ich ciąć do czasu ich zawiązania.

Kawon ma bardzo wysokie wymagania cieplne. Optymalna temperatura wzrostu wynosi blisko 30°C, nie powinna spadać poniżej 24°C. Równie ciepłe powinno być podłoże. W temperaturze poniżej 15°C rośliny nie rosną. Są dostępne odmiany dające się w skali amatorskiej uprawiać u nas w gruncie w ciepłych rejonach kraju, na stanowiskach nagrzanych, słonecznych i osłoniętych przed chłodnymi wiatrami lub jeszcze lepiej pod osłonami.

Kawon, podobnie jak ogórek, ma silny ale bardzo płytki system korzeniowy, daleko rozchodzący się na boki (do 2 m). W razie suszy wymaga nawadniania. Szczególnie duże zapotrzebowanie na wodę jest w okresie wzrostu owoców.

Owoce polskich odmian dojrzewają w sierpniu i we wrześniu, w 30 – 40 dni od zapylenia. Należy je zbierać w fazie dojrzałości fizjologicznej. Nie ma jednoznacznych zewnętrznych cech wskazujących na tę dojrzałość. Wskazówką może być specyficzny głuchy odgłos przy opukiwaniu; jednak przy niektórych odmianach o zwartym miąższu (np. ‘Janosik’) jest to test zawodny. Inną wskazówką jest specyficzny chrzęst przy mocnym ściśnięcu arbuza, podobnie jak z opukiwaniem nie wszystkie odmiany taki wydają. Niekiedy można też obserwować zasychanie szypułki. Spóźnienie się ze zbiorem też nie jest korzystne. Miąższ przejrzałych owoców jest kaszowaty i stopniowo zanika od środka ku obwodowi.

Poszczególne odmiany różnią się długością okresu wegetacji i wymaganiami cieplnymi. Niektóre z nich, w sprzyjających warunkach, są możliwe do uprawy w gruncie. Owoce różnią się kształtem, wielkością, barwą skórki i barwą miąższu który może być typowo czerwony, żółty a nawet biały lub dwubarwny, obecnością nasion.

Długo nie wierzyłem, że jest to możliwe. W końcu, w 2012r. uprawiałem z samodzielnie przygotowanej rozsady z nasion dwie znacznie różniące się odmiany. Uprawiałem je w gruncie. Oceniam, że z sukcesem, chociaż miejsce w ogrodzie było prawie dobre (a prawie czynni niejaką różnicę). Do ideału powinno być lepiej przygotowane co do żyzności i zapewniać pełne słońce od wschodu do zachodu, a tak niestety nie było. Miałem po kilka krzaczków dwóch odmian: