Abies concolor (Gord. et Glend.) Lindl. ex Hildebr. [🔉 ā·biēs kŏn·ko·lor]

Drzewo z Ameryki Północnej, rośnie w górach; u nas uprawiane, rośnie szybko, osiąga 20-25 m wysokości; o bardzo regularnej, ostrostożkowatej koronie; gałęzie odchodzą od pnia niemal prostopadle.

Igły wyjątkowo długie (4-6(8) cm), z obu stron jednakowo zabarwione (stąd epitet gatunkowy), matowe, sinozielone do srebrzystych (zależnie od odmiany mniej lub bardziej owoszczone, wtedy niebieskobiałe), luźno ustawione na pędzie, często łukowato uniesione ku górze. Roztarte o silnym, przyjemnym, zapachu określanym jako cytrynowy lub tatarakowy.

Stosowana do sadzenia pojedynczo lub w luźnych grupach, w parkach, w zieleni osiedlowej lub bardzo dużych ogrodach. Starsze egzemplarze (powyżej 30 lat) nie są zbyt dekoracyjne ponieważ tracą dolne gałęzie.

Występuje na południowym-zachodzie Ameryki Północnej. U nas nie przemarza przy mrozach nawet poniżej -30°C; jedynie wiosną czasem mogą ulegać częściowym uszkodzeniom igły. Może być uprawiana na terenie całej Polski.

Wymaga miejsc z pełnym nasłonecznieniem. Na częściowo zacienionych stanowiskach nie tworzy odpowiednio gęstej korony.

Rozmnażana z nasion lub wyselekcjonowane linie przez szczepienie.