| |||||||||
| |||||||||
występowanie
Rzadko uprawiana i dziczejąca roślina ozdobna.
Inwazyjność i/lub kategorie obcego elementu flory (Tokarska-Guzik et al.) [234]:
- zadomowiony, nieinwazyjny; kenofit; pochodzenie: Azja wschodnia [czas przybycia na teren Polski: 1917r.]
- wnika do siedlisk/zbiorowisk: antropogenicznych · częściowo przeobrażonych
uwagi o jadalności i uprawie w Polsce
spostrzeżenia Wojciecha Maksymiliana Szymańskiego
Tworzy okrągłe lub podłużne gładkie żółte bulwy (które podobno są jadalne) i smaczne, czerwone owoce, które przypominają wewnątrz owoc marakui. W wielu źródłach można znaleźć informacje o ich przydatności do spożycia. Z osobistego doświadczenia mogę powiedzieć, że są one bardzo smaczne, aromatyczne i bardzo słodkie, ale jadalne w stanie surowym tylko w małych ilościach, gdyż drażnią gardło podczas jedzenia - prawdopodobnie zawierają rafidy szczawianu wapnia.
Jednak odpowiednio długo (2 – 3 godziny) gotowany miąższ owoców (bez nasion) traci drażniące właściwości i jest bardzo smaczny, nawet w dużych ilościach.
Jednak odpowiednio długo (2 – 3 godziny) gotowany miąższ owoców (bez nasion) traci drażniące właściwości i jest bardzo smaczny, nawet w dużych ilościach.
Ziemniaczkę można rozmnożyć zarówno z bulw, jak i nasion. Te ostatnie trzeba siać powierzchniowo. Pnącza posadzone w ogrodzie przenoszą się często na sąsiedni teren (stare bulwy zamierają, a nowe tworzą się w sporej odległości od nich) - stąd robi wrażenie wędrującej.
