Rubus macrophyllus Weihe et Nees [🔉 ru·bus *]

- pędy płonne pokładające się, kanciaste, o płaskich lub zagłębionych bokach, matowozielone z jaśniejszymi paskami, czerwono nabiegłe w wypadku ekspozycji na słońce, owłosione,
- kolce na pędach płonnych jednorodne, dość gęsto rozmieszczone, silne (do 7 mm długości), proste lub nieznacznie zakrzywione, pochylone, żółtozielone za młodu, później często brunatne,
- liście pędów płonnych 5-listkowe, wierzchem luźno, dołem gęsto owłosione; listek końcowy na długiej szypułce, o zmiennym kształcie (najczęściej podłużnie jajowaty), często falisty, sercowaty u podstawy, wyciągnięty w szeroki i dość krótki koniec, regularnie piłkowany; pierwsza para listków na krótkich szypułkach; ogonki liściowe owłosione, uzbrojone w dość silne, zakrzywione kolce,
- kwiatostan wiechowaty, słabo rozgałęziony; oś kwiatostanowa owłosiona i opatrzona pochylonymi lub zakrzywionymi kolcami,
- działki szarozielone, owłosione; płatki białe lub jasnoróżowe,
[Błażej Gierczyk]

Gatunek o zasięgu atlantycko-śródziemnomorskim.