Pinus wallichiana A.B. Jacks.

Korona luźna, szeroka, piramidalna; gałęzie długie, szeroko rozpostarte, z końcami uniesionymi, długotrwałe. Kora jasnoszara, gładka, potem łuszcząca się dużymi płatami.

Igły po pięć w pęczku, 10-18 cm długości i 0.75 mm szerokości, miękkie, delikatne, zwisające; z niebieskawymi paskami aparatów szparkowych, w masie jasne niebieskawozielone. Po stronie zewnętrznej bez aparatów szparkowych, po bokach z 3-5 liniami aparatów szparkowych. Kanały żywiczne przy skórce.

Pochodzi z Hindukuszu i Himalajów. Bardzo dekoracyjna jako pojedyncze drzewo z uwagi na luźną, piramidalną koronę o poziomo odchodzących gałęziach. Igły też są atrakcyjne, długie (10-20 cm), miękkie, delikatne, zwisające, po pięć w pęczku. Szyszki silnie wydłużone (do 25 cm) i na długich szypułkach (do 6 cm). Dolne gałęzie długie, szeroko rozpostarte, z końcami uniesionymi, długotrwałe.

Nie nadaje się do szerszej uprawy w Polsce z uwagi na niską mrozoodporność. Przemarza podczas srogich zim, igły zamierają już przy temperaturze poniżej -18°C; wrażliwa na suszę fizjologiczną. Z uwagi na częste przemarzanie lepiej rozważyć stosowanie podobnej w walorach, a w pełni mrozoodpornej, sosny Armanda (Pinus armandii).