W Polsce i pobliskich krajach występują trzy gatunki inwazyjnych „gigantycznych barszczy”. Są do siebie bardzo podobne. Różnicowanie po wyglądzie Heracleum persicum (nie występującego w Polsce) względem kompleksu H. mantegazzianum/sosnowskyi wydaje się możliwe. Różnicowanie po cechach morfologicznych pomiędzy Heracleum mantegazzianum a Heracleum sosnowskyi jest trudne lub wręcz niemożliwe — mimo, że badania wskazują na różnice na poziomie genetycznym [76] pomiędzy populacjami zaliczanymi do tych gatunków.
Pochodzi z Kaukazu, po II Wojnie Światowej uprawiany w niektórych krajach jako roślina paszowa na zielonkę dla bydła. Obecnie rozpowszechniony między innymi w Polsce jako roślina inwazyjna, zadomowiona w wilgotnych, żyznych siedliskach.
Występuje na Zakaukaziu, w Iranie i Turcji. W Europie pojawił się jako roślina ozdobna i zdziczały występuje na Półwyspie Skandynawskim i w Danii, z Polski nie był podawany.
Podawany jako "dawniej zdziczały koło Kwidzynia", w polskiej czekliście występuje jako efemerofit. Ostatnio przeprowadzona rewizja [74] w locus typicus tego gatunku (podawanego za endemit Krymu) na obrzeżach i w Nikitińskim Ogrodzie Botanicznym w Jałcie, wykazała, że jest to po prostu barszcz Mantegazziego (Heracleum mantegazzianum) wprowadzony tam z nasion zebranych na Kaukazie (w końcu XVIII lub pocz. XIX w.) i następnie opisany jako nowy gatunek w 1819 przez Biebersteina (Bieberstein Marschall L. B. F. Flora Taurico-Caucasica. – Charkoviae: Typis Academicis. – 1819. – T. 3. Supplementum. – 655 p.).
gigantyczne barszcze
Gigantyczne barszcze w Europie Środkowej i Zachodniej to grupa 3 gatunków barszczów pochodzących z Kaukazu i Zakaukazia. Uprawiano je od XVIII w. z uwagi na ogromne rozmiary jako ciekawe rośliny ozdobne lub (w drugiej połowie XX w.) jako rośliny paszowe dla bydła. Obecnie w wielu krajach europejskich te kaukaskie gatunki dużych barszczów są ekspansywnymi gatunkami inwazyjnymi. Tworzą niemal jednogatunkowe zbiorowiska zastępujące naturalną roślinność. Są przy tym kłopotliwe w zwalczaniu, z uwagi na wyjątkowo dużą produkcję nasion i parzące właściwości soku.
Z kolei w przypadku barszczu Sosnowskiego (Heracleum sosnowskyi) ok. 1946 rozpoczęto introdukcje w Ogrodzie Botanicznym w Murmańsku a od 1951 w kilku miejscach na terenie Związku Radzieckiego podjęto próbę wprowadzenia go do uprawy jako paszę na kiszonki dla bydła, a na szerszą skalę w latach 60-tych XX w. wprowadzono go do uprawy w na terenie ZSRR i w strefie wpływów.
Pewne znaczenie dla rozszerzania zasięgu gigantycznych barszczy ma też atrakcyjny wygląd (bylina ozdoba), miododajność lub nawet takie przypadki, jak znane mi z opowiadania zdarzenie, gdy wprowadziła go na swojej działce osoba chcąca użytkować pędy na nalewki i konfitury — przekonana, że to arcydzięgiel.
oparzenia barszczem
Barszcz Sosnowskiego jest w żelaznym repertuarze mediów sezonu ogórkowego. W przeciwieństwie do potwora z Loch Ness lub królisa to byt realny i stanowi rzeczywiste zagrożenie.
Aby wystąpiło oparzenie skóra musi być wystawiona na światło — czynnikiem indukującym jest promieniowanie ultrafioletowe. Objawy to różnego stopnia bolesne i długo gojące się oparzenia skóry. W lekkich przypadkach objawiają sie ciemnoczerwoną, bolesną plamą, w ciężkich występują pęcherze na nawet lokalna martwica i owrzodzenia. W skrajnym przypadku, jeśli poparzenie dotyczy dużej powierzchni skóry, może być zagrożeniem dla życia (zwłaszcza u małych dzieci). Ciemniejsze zabarwienie skóry w miejscu oparzenia może utrzymywać się przez kilka miesięcy.
