odróżnianie selerów węzłobaldachowych (Apium nodiflorum) i potocznika wąskolistnego (Berula erecta)

Oba gatunki preferują tego samego rodzaju podmokłe siedliska i brzegi cieków wodnych. Potocznik wąskolistny (Berula erecta) to gatunek częsty na terenie Polski. Selery węzłobaldachowe (Apium nodiflorum) znane są tylko z jednej lokalizacji na zachodzie kraju, na wschodniej granicy zasięgu na tej szerokości geograficznej. Jedyne stanowisko znaleziono w latach 30-tych XX w., istnieje do dzisiaj. Jest mało prawdopodobne aby znalazły się i inne stanowiska wzdłuż zachodniej granicy Polski ale warto sprawdzać.

Najpewniej odróżnieniu obu gatunków służą cechy pokryw i pokrywek, żebrowanie dojrzałych owoców, wielkość i forma płatków, brzeg odcinków blaszki liściowej.

Pokrywy potocznika wąskolistnego (Berula erecta) są duże i liczne, liściowate, zielone, często trójdzielne. Podobne do nich są też pokrywki.

Owoce potocznika wąskolistnego (Berula erecta) są niemal gładkie (płytko żebrowane).

Płatki potocznika wąskolistnego (Berula erecta) są większe (1-2 mm) i mniej wydłużone, szeroko odwrotniesercowate, zakończone wygiętym ku nasadzie dość szerokim, wyraźnym odcinkiem.

Brzeg odcinków liści potocznika wąskolistnego (Berula erecta) jest nieregularnie (po części podwójnie) piłkowany lub karbowany.

Baldachy potocznika wąskolistnego (Berula erecta) mają zdecydowanie więcej promieni (10-20). Zwykle są na dość długiej szypule (równej promieniom baldacha).

Kwiat potocznika wąskolistnego (Berula erecta) ma wyraźne ząbki kielicha.

Potocznik wąskolistny (Berula erecta) (paradoksalnie!) pachnie selerem.