Styphnolobium japonicum (L.) Schott

Drzewo do 25 m wysokości, z szeroką koroną, zwykle regularnie kulistą, na niskim pniu. Pędy nagie, gładkie, przez kilka lat pozostają ciemnozielone.

Listki liści nieparzystopierzastozłożonych drobne, naprzeciwległe, 7 – 15(17), u młodych egzemplarzy znacznie liczniejsze.

Kwiaty żółtobiałe w dużych (do 30 cm), wzniesionych wiechach, wyniesione na obwodzie korony drzewa; pachnące. Roślina miododajna w drugiej połowie lata, ale niechętnie odwiedzana przez pszczoły.

Strąk obły, koralikowato przewęzisty, mięsisty. W naszym klimacie nie dojrzewają i zielone strąki opadają po pierwszych przymrozkach.

Kwitnienie bardzo późne, lipiec – sierpień(wrzesień).

Pochodzi z Azji Wschodniej. U nas uprawiane w parkach i zieleni miejskiej. Z uwagi na niepełną mrozoodporność (zwłaszcza młodszych egzemplarzy) jedynie w cieplejszych rejonach Polski.

Szczególnie atrakcyjny wygląd w okresie letniego kwitnienia (kwiatostany na obwodzie korony). Liście opadają zielone, po pierwszych przymrozkach.

W medycynie stosuje się Sophorae japonicae flos (kwiat szupinu chińskiego) — wysuszone, otwarte kwiaty tego gatunku i Sophorae japonicae flos immaturus (pączki kwiatowe szupinu japońskiego) — całe, wysuszone pąki kwiatowe tego gatunku.

Wymaga gleb żyznych, głębokich, najlepiej wapiennych. Dobrze znosi suszę letnią i warunki miejskie. Stanowiska ciepłe, osłonięte.