| ||
Treść tego akapitu zredagowana na podstawie tekstu przesłanego przez Wojciecha Maksymiliana Szymańskiego, uprawiającego ten gatunek w warunkach Polski południowo-centralnej.
Pnącze z rodziny dyniowatych o pięknych postrzępionych białych kwiatach i niezwykłych długich (do 2 metrów u niektórych odmian) czerwonych owocach przypominających węża (stąd ang. nazwa „snake gourd”). Roślina ta wywodzi się z rejonu Azji południowej i wschodniej, oraz Australii i Oceanii. Udomowiono ją prawdopodobnie w Indiach. Jest uprawiana głównie w Azji oraz Afryce. Jej dziki podgatunek tworzy niewielkie, jajowate, gorzkie owoce.
Owoce odmian uprawnych (tj. var. anguina) są jadalne — za młodu gotowane jako warzywo, miąższ dojrzałych owoców bywa wykorzystywany podobnie jak przecier pomidorowy (stąd wywodzi się zapewne inne angielska nazwa „snake tomato”) ale jest mniej ceniony niż pomidory (gdyż pula z owoców gurdliny jest cierpka i kwaśna).
Podobno można jeść też jej gotowane młode liście (ale nie wiem czy trzeba zmieniać wodę podczas jej gotowania, ze względu na ewentualne właściwości trujące).
