co to jest

Więcej ogólnych wskazówek dla nauki oglądu stereopar znajduje się na stronie jak oglądać w prostoglądzie i na stronie o stereoparach ogólnie.
Krzyżogląd jest to technika, rodzaj patrzenia na stereoparę, w którym spojrzenie obserwatora krzyżuję się przed obrazem w taki sposób, że prawe oko widzi fotografię po lewej stronie a lewe oko widzi fotografie po prawej.

Jest to jedna z technik tzw. swobodnego oglądu stereopary. Nie wymaga żadnych specjalnych przyrządów, tylko własne oczy i opanowanie szczególnego sposobu spoglądania.

Ogromną zaletą każdej z technik swoboglądu jest oglądanie stereofotografii w naturalnych barwach (nie ma tej zalety prezentacja anaglifowa).

Zaletą krzyżoglądu jest to, że pozwala na w miarę komfortowy ogląd fotografii o szerokości znacznie przekraczającej rozstawi źrenic, tj. o szerokości powyżej 6 cm.

jak ustawić wzrok

Dla bardzo szerokich fotografii potrzebny jest silniejszy zez zbieżny lub odsunięcie się od ekranu.
Przy krzyżoglądzie może początkowo występować ciekawy efekt psychologiczny — obraz konceptualny może wydawać się uderzający mały (pomniejszony) w stosunku do oglądanych fotografii. Takie wrażenie nie powoduje, że dostrzegamy na nim mniej szczegółow, to tylko wrażenie, i zwykle zanika ono gdy przyzwyczajamy się do krzyżoglądu stereofotogramów.
Wszystkie stereopary w atlasie oznaczone RL lub R×L są zestawione tak, że obraz dla lewego oka jest po prawej stronie, dla prawego oka jest po lewej stronie. Ogląda się je spojrzeniem zbieżnym gdzieś przed fotografiami. Punkt zbieżności zależy od szerokości fotografii i oddalenia od nich.

Trudność dojrzenia pierwszego stereogramu w ustawieniu dla swobodnego oglądu bierze się z konieczności: a) przełamania odruchowego skupiania wzroku na powierzchni fotografii; b) poziomego ustawienia oczu.

Ile taka nauka zajmuje? U szczęśliwców o elastycznym umyśle do kilku minut, u osób opornych dłużej. To jest mniej więcej tak jak z nauką jazdy na rowerze u dorosłej osoby. Jednemu wystarczy minuta, drugi załapie po 2-3 podejściu. Przy kolejnych stereoparach nastawienie oglądu zajmuje zwykle kilkanaście sekund i z każdą kolejną jest szybsze, w końcu przychodzi niemal natychmiast.

nauka krzyżoglądu

Chyba najłatwiej będzie spróbować na realnym stereogramie. Techniki oglądu nie da się wyrozumować, trzeba ją wyćwiczyć, tak samo jak np. z jazdą na rowerze.

Na początku pomocne jest trzymanie przed ekranem palca lub ołówka/długopisu na którym będziemy skupiali wzrok. Odległość w jakiej trzymać ten pomocnicy przyrząd zależy od kątowego rozmiaru obrazu na ekranie czyli od jego wielkości i naszej odległości od monitora.

1. Odległość palca/ołówka powinna być tak dobrana aby postrzegane obrazy lewy i prawy rozdwoiły się a ich części przyśrodkowe nasunęły się na siebie i po nałożeniu utworzyły w centrum obraz stereoskopowy. Postrzegamy wtedy trzy obrazy: centralny obraz stereoskopowy i po bokach po jednym obrazie składowym.

2. Obraz centralny powinien “automagicznie” uzyskać ostrość (to efekt przełamania odruchu sprzęgania akomodacji na odległość ze zbieżnością spojrzenia).

3. Wycofujemy palec/ołówek nie zwracając nań uwagi — tę mamy skupioną na tym co widzimy w stereogramie.

Podstawowa trudność początkujących polega na tym, że odruchowo przenoszą spojrzenie na powierzchnię ekranu. Trening w istocie sprowadza się do przełamania tego odruchu. Drugi etap treningu to uzyskanie odpowiedniego spojrzenia, w ciągu sekund i bez palca czy ołówka.

Dla stereofotogramu koszyczka kwiatowego na stronie ostrożenia polnego (Cirsium arvense) punkt zbieżności będzie nieco bliżej niż środek odległości od ekranu (tak mniej-więcej, bo zależy to od parametrów ekranu i jak daleko od niego siedzisz).

ta strona być może używa ciasteczek (cookies), korzystając z niej akceptujesz ich użycie — więcej informacji