Anaglify

Anaglify pozwalają na oglądanie fotografii 3D bez specjalnego ustawiania wzroku — patrzymy normalnie (to ich ogromna zaleta) tyle, że przez specjalne dwukolorowe okulary. Nauka ich oglądania jest szybsza niż w przypadku stereopary do swobodnego (tj. bez okularów, czy innych przyrządów) oglądu.

Drugą (i ostatnią) zaletą anaglifów jest to, że mogą być dowolnie duże, podczas gdy zdjęcie ze stereopary do swobodnego oglądu nie może być szersze jak około 6 cm.

Wady anaglifu wynikają z nałożenia dwóch fotografii na siebie (jedna dla lewego oka, druga dla prawego). Aby można je było odróżnić muszą być zakodowane osobnymi barwami. Stąd:

1. dodatkowe obciążenie (i idące za tym zmęczenie) bo każde oko widzi obraz innej barwy i mózg musi je zsyntetyzować ze sobą; zwykle w różnych obszarach dla każdego z oczu jest „deficyt informacji” w efekcie powstają złudzenia typu „rywalizacji obuocznej” które odczuwamy jako migotanie, czy też niestabilność obrazu

2. obraz stereo ma zredukowaną i zmienioną kolorystykę — obraz jest „wyprany” z barw, niemal monochromatyczny lub czarno-biały

3. z różnych względów nie jest możliwe pełne odseparowanie obrazów dla lewego i prawego oka, oprócz obrazu stereo widać mniej lub bardziej wyraźnie, dwa przesunięte obrazy dodatkowe (tzw. obrazy-duchy w barwach szybek okularów), zwykle po pewnym czasie mózg zaczyna je ignorować i przestajemy je dostrzegać w obrazie stereo, tym niemniej obniżają one kontrast; w pewnym stopniu problemy separacji kanałów lewego i prawego wynikają z niedoskonałość filtrów barwnych okularów i rozbieżności reprodukcji barw na różnych monitorach

Anaglify mogą różnić się tym dla jakiego rodzaju barw filtrów okularów są przeznaczone. Wszystkie anaglify w atlasie są przeznaczone do oglądania przez najpopularniejsze okulary red-cyan. Lewe szkło okularu jest czerwone, prawe szkło jest niebiesko-zielone.

Anaglify mogą mieć barwy kodowane różnymi algorytmami. Wynikowy obraz stereo może być czarno-biały, ale może mieć lepiej lub gorzej zachowane (i zmienione) barwy. Wszystkie anaglify w atlasie zostały utworzone z zastosowaniem wyrafinowanego algorytmu pozwalającego zachować sporo informacji z barw i jednocześnie zredukować siłę wyrazu niepożądanych zjawisk („rywalizacji obuocznej”, obrazy-duchy).

Wszystkie anaglify w atlasie są przeznaczone do oglądania przez najpopularniejsze okulary red-cyan. Lewe szkło okularu jest czerwone, prawe szkło jest niebiesko-zielone.

Są to takie okulary jakie używa się najczęściej w kinach 3D. Kosztują od kilku złotych do (porządne) kilkudziesięciu. Jeśli używasz okularów korekcyjnych do załóż je przed lub za okularami anaglifowymi. Są też dostępne nakładki anaglifowe typu „odchylane klapki” do montażu na okularach korekcyjnych.

Przy oglądaniu pierwszych anaglifów ośrodek w mózgu odpowiadający za syntezę obrazów z lewego i prawego oka w jeden konceptualny obraz przestrzenny musi się sporo nowego nauczyć. Dlatego przy oglądaniu pierwszych w życiu anaglifów z początku czujemy mniejsza lub większą dezorientację. Obraz zdaje się nieostry, niewyraźny lub sprawia wrażenie chaosu. To wrażenie mija w ciągu kilkunastu sekund przypatrywania się detalom. Zaczynamy wtedy widzieć coraz wyraźniej i dostrzegać coraz więcej szczegółów. W końcu widzimy równie wyraźnie (lub wyraźniej) niż przy oglądzie płaskiej wersji fotografii.

Mózg analizując pierwsze w życiu anaglify sporo się uczy nowych umiejętności co rodzi zmęczenie. Dlatego przy pierwszych kontaktach z anaglifami należy zrobić sobie odpoczynek gdy robi się nieprzyjemnie. Po kilku podejściach posiadamy już wykształconą nową umiejętność i w anaglifach widzimy wszystko bez zmęczenia, podobnie jak przy codziennym patrzeniu na świat.

Barwne okulary same z siebie wnoszą pewien dyskomfort. Podobnie jak ciemne okulary przeciwsłoneczne ich barwne szkła pochłaniają część światła — po ich założeniu oczy potrzebują chwili na adaptację do mniejszej jasności. Po zdjęciu okularów przez chwilę oczy adaptują się do zwiększonej jasności i jednolitej barwy obrazu z lewego i prawego oka. Mamy chwilowy (może trwać tylko ułamek sekundy do kilkunastu sekund u nowicjuszy) efekt dezorientacji i niewyraźnego obrazu świata.

Po kilku sesjach z anaglifami mózg jest tak wytrenowany w analizie tego typu obrazów, że dyskomfortowe zjawiska opisane wyżej trwają ułamki sekund i przez większość osób nie są dostrzegane.

Miłe i korzystne jest też to, że na fotografiach przestrzennych dostrzegamy o wiele więcej szczegółów, detali i subtelności. Pod tym względem bywają nawet bogatsze niż to co postrzegamy normalnym codziennym dwuocznym oglądem tych samych obiektów.