Solidago canadensis L. [🔉 so·li·da·go ka·na·den·sis]

Pędy wzniesione, (60) 80-150 (170) cm wysokości, nierozgałęzione, obłe, pełne, gładkie; zwykle zielone, rzadziej purpurowo nabiegłe; w przyziemnej części z korzeniami przybyszowymi. Łodyga w dolnej połowie wyłysiała, przynajmniej w górnej połowie gęsto, krótko, odstająco owłosiona, włoski wielokomórkowe łukowato wygięte ku górze, ponadto na łodydze siedzące banieczkowate gruczołki,

Ulistnienie skrętoległe, gęste, dolne liście szybko obumierają. Liście lancetowate, siedzące, wierzchołek długo zaostrzony, 6-17 cm długości i 8-30 mm szerokości, ku górze coraz mniejsze; brzeg odlegle nierówno ząbkowany, z ząbkami skierowanymi ku szczytowi blaszki liściowej; unerwienie z dwóch wyraźnych nerwów biegnących równolegle do nerwu głównego; górna powierzchnia naga, spodem owłosione (gęsto na nerwach) z włoskami do 0.2 mm długości, brzeg krótko szorstko owłosiony.

Brzeżne kwiaty języczkowe w liczbie 10-16, tylko nieco dłuższe od okrywy, języczek (1.5) 2.3-2.5 (2.8) mm długości, na szczycie wykrojony, tylko nieznacznie dłuższe od kwiatów rurkowych; szyjka słupka wraz ze znamieniem podobnej długości co korona. Kwiatów rurkowych w centrum koszyczka 4-6, z długą pięcioząbkową rurką. Pylniki żółte.

Niełupki wąsko elipsoidalne, ku podstawie zwężone, 0.8-1.2 mm długości; niewyraźnie żebrowane, jasnobrązowe, krótko przylegająco owłosione. Pappus (1.6) 2-2.5 mm długości, jednorzędowy, rozpierzchły, włoski krótko pierzaste.

Kwitnienie od sierpnia do września.

Do Europy sprowadzona jako ozdobna, notowana od pierwszej połowy XVII w. W Polsce zdziczałą notowana w drugiej połowie XIX w., obecnie częsta, zadomowiona inwazyjna, ekspansywna. Miejsca ruderalne, brzegi rzek, przydroża; uprawiana także jako roślina ozdobna.

Światłolubna, szybko zasiedla obszary niezbyt żyzne.

Ważna roślina pszczelarska, pyłkodajna w jesiennej porze.

Między innymi z uwagi na odmienną liczbę kwiatów języczkowych, w latach 90-tych XX w. pojawił się pogląd, że europejskie populacje należą do innego gatunku z kręgu nawłoci kanadyjskiej (Solidago canadensis), a mianowicie do heksaploidalnej (2n=54) nawłoci najwyższej (Solidago altissima). Pogląd ten nie odpowiada stanowi faktycznemu [71.7][9].

Używa się jako okazałą bylinę rabatową, może też rosnąć w strefie przybrzeżnej zbiorników wodnych (bardzo silny rosnąca, ekspansywna!). Nadaje się na kwiat cięty.

Od dawna zdziczała i stanowi duży problem jako roślina inwazyjna. Zarastająca duże obszary, przeważnie zaburzone gospodarką człowieka jak, np. ugorowane dłuższy czas grunty, przecinki, pobocza dróg, tereny kolejowe, przydroża, przemysłowe i poprzemysłowe, ruderalne, poręby i przecinki leśne.

Rozmnaża się przez wysiew nasion dla przygotowania rozsady. Nasiona są drobne, sieje się je powierzchniowo w kwietniu i pikuje do doniczek. Rośliny posadzone wczesnym latem mogą kwitnąć już w tym samym roku jesienią. Później sadzone kwitną od drugiego roku uprawy. Rozstawa 50-60 cm.