Rzadko uprawiane wybitnie okazałe drzewo parkowe.
Pochodzi z zachodu Ameryki Północnej, gdzie rośnie zwykle nad brzegami rzek, na glebach wilgotnych.
W Polsce nieliczne dawne eksperymentalne uprawy leśne. Miejscami zdziczały.
Inwazyjność i/lub kategorie obcego elementu flory /Tokarska-Guzik (2012) [234]/: • lokalnie zadomowiony • kenofit • Pochodzenie: zachód Ameryki Północnej • Czas przybycia na teren Polski: 1824 r. (introdukcja), XXw. • Wnika do siedlisk/zbiorowisk: antropogenicznych · częściowo przeobrażonych · o charakterze naturalnym • Zagrożenie dla różnorodności biologicznej w przypadku zadomowienia na obszarach cennych przyrodniczo:
- gdzie stwarza zagrożenie: Lasy i obszary chronione.
- powód uprawy: Drzewo ozdobne o regularnej, stożkowatej koronie i gęstym ciemnozielonym ulistnieniu.
Od dawna uprawiane w parkach, ogrodach i na cmentarzach.
Dawniej, z uwagi na szybki wzrost, było też sadzone w lasach na powierzchniach doświadczalnych.
- przypadki spontanicznego rozprzestrzeniania się: Od kilkudziesięciu lat, na nielicznych stanowiskach w zachodniej Polsce.
- zalecenia: Ograniczenie uprawy na terenach leśnych.
Najokazalszy z uprawianych u nas żywotników.
W ojczyźnie do 60(70)m wysokości i 6m średnicy pnia, w nasadzie z wyraźnymi korzeniami deskowymi.
Korona stożkowata z wąskim, ostrym wierzchołkiem; pozostaje regularna i gęsta także w późnym wieku.
Bardzo efektowne jako soliter na dużej, otwartej przestrzeni lub w luźnych grupach.
Stanowisko słoneczne; dobrze znosi zacienienie.
Gleba przeciętna, wilgotna; choć generalnie wymaga wyższej wilgotności powietrza i gleby, dzięki głębszemu systemowi korzeniowemu nieco odporniejszy na okresowe przesychanie niż żywotnik zachodni (Thuja occidentalis); w niekorzystnych warunkach siedliskowych gałązki często brunatnieją, zasychają i opadają.
z nasion [zalecane w przypadku gatunku; wysiew powierzchniowy w maju do gruntu lub w kwietniu do inspektu; 2-3 tygodnie przed siewem zmieszać nasiona z wilgotnym piaskiem]
przez szczepienie [zimą, na 2-3 letnich siewkach tego gatunku]
‘Whipcord’ — karłowa, do 70 cm wysokości; pędy zwieszone, sznurowate
‘Zebrina’ — gałązki strefowo wyraźnie kremowożółte; poza tym pokrój drzewiasty, 12-15 m wysokości
symbolami ◼ ◕ ◑ ◔ ○ ▫ pokazano częstość występowania odmiany w ofercie handlowej, od najwyższej do najniższej; nazwy na żółtym tle są linkowane do własnej strony odmiany
