| |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
⇈
🌱
Bylina pochodząca ze wschodu obszaru śródziemnomorskiego. Od dawna uprawiana, używana m.in. w magii miłosnej, stąd polska nazwa. Dostosowana do klimatu Polski.
Roślina przyprawowa. Zwykle używa się liści świeżych lub suszonych; zapach przypomina seler lub maggi jest bardzo intensywny — wystarczy niewielki dodatek. Przyprawia się zupy, marynaty, surówki. Do marynat warzyw i grzybów można używać owoców lubczyku lub korzenia.
W medycynie ma zastosowanie Levistici radix (korzeń lubczyka) — całe lub pocięte, wysuszone kłącze i korzeń, zebrane jesienią w kolejnym roku po posadzeniu lub wczesną wiosną po drugim roku uprawy, suszone w temperaturze do 35°C. Działanie wykrztuśne, wiatropędne i lekko moczopędne, stosowany dla ułatwienia trawienia. Wchodzi w skład Species diureticae (zioła moczopędne). W lecznictwie ludowym stosowany jest też Fructus levistici (owoc lubczyka).
wymagania i uprawa
Dla uprawy na surowiec farmaceutyczny (korzenie i kłącza) preferuje gleby żyzne, dostatecznie wilgotne ale przy tym lekkie i przepuszczalne. W ogrodzie, gdy pozyskujemy tylko liście, radzi sobie na glebach różnego typu, także ciężkich.
Poza tym bez większych wymagań.
⇈ 🌱 🌸
odmiany uprawne (#3) ⇒ analiza dostępności roślin i nasion
| ◕ | bez odmiany |
| ◑ | bez odmiany |
| ‘Amor’ — w uprawie polowej |
nomenklatura, etymologia ℹ️ ⇈
poznanie znaczenia i pochodzenia nazwy ułatwia jej zapamiętanie
Levisticum officinale [🔉 le·wis·ti·kum of·fi·ci·na·le] • Levisticum paludapifolium • (pl) lubczyk ogrodowy · "lubczyk lekarski"
-foliūs, -a, -um; -foliatūs, -a, -um
(lat., subst., n)
— przyrostek od folium, -i n. (liść);
częsty drugi człon w przymiotnikach złożonych -folius,-a,-um ("-listny");
częsty w epitetach gatunków np. angustifolius (wąskolistny), cordifolia (sercolistna), alternifolium (różnolistne), ilicifolius (o liściach jak dąb ostrolistny) lub unifolius (jednolistny)
ta strona być może używa ciasteczek (cookies), korzystając z niej akceptujesz ich użycie — więcej informacji