Salix pentandra L. [🔉 sa·liks *]

Krzew lub drzewo 10 (15) m wysokości. Pień prosty, kora gładka, szara, u starych drzew z wyraźnymi, podłużnym listwami, bruzdowana. Korona luźna, gałęzie wyprostowane. Pędy jednoroczne nagie, czerwonobrązowe i błyszczące. Pąki 4-6 mm długości, zaostrzone, lśniące, nagie, brunatne.

Liście eliptyczne do podługowatych, blaszka 5.5-8 cm długości, 1.8-3 cm szerokości, brzegiem gruczołowato piłkowane, skórzaste, wierzchem lśniące ciemnozielone; spodem jaśniejsze, nagie, młode lepkawe, o balsamicznym zapachu. Ogonek 4-9 mm długości, z kilkoma gruczołkami w pobliżu nasady blaszki liściowej. Jesienią żółkną i więdnące liście mają zapach gorzkich migdałów. Przylistki drobne.

Kotki walcowate, 4-5 cm długości i 10-14 mm średnicy, pachną miodowo; na szypułce 3-4 cm długości, z kilkoma gruczołowato piłkowanymi podsadkami. Przysadki duże, szerokie, zielone, z kilkoma gruczołkami na brzegu, w dolnej połowie owłosione, w kwiatach żeńskich po kwitnieniu zasychają i odpadają. Kwiaty męskie z 6-9 (12) pręcikami, ich nitki w nasadzie silnie owłosione. Kwiaty żeńskie ze słupkiem na krótkim trzoneczku, zalążnia naga, szyjka widoczna, znamiona dwudzielne. Gruczoł nektarowy jeden, jajowaty, czasem dwa.

Kwitnie późno, maj-czerwiec, w czasie listnienia. Owoce dojrzewają jesienią, zimują na drzewie i rozsiewają się wiosną. W każdej komorze 11-12 szeregów nasion.

Łozowiska, olszyny, podmokłe łąki, brzegi torfowisk, szuwarów, obrzeża lasów. Przeważnie na glebach kwaśnych, torfowych. Drzewo światłożądne.

Gatunek charakterystyczny (Ch.) dla: